Και πότε ανακαλύπτεις πως σε έχουν χεσμένο

Πρίν ενάμιση χρόνο αν με ρωτούσατε τι είναι blog θα κοιτούσα σαν τον χάνο. Το βλέμα του Βούδα δηλαδή. Αλλά σήμερα το πήρα απόφαση και είπα να ξεκινήσω να γράφω. Όχι γιατί ξαφνικά ανακάλυψα το συγραφικό μου ταλέντο, ούτε γιατί απλά όλοι οι φίλοι μου, μέχρι και η κοπέλα μου δηλαδή ζουν στον πυρετό του blog. Απλά γιατί τώρα κατάλαβα πως με έχουν χεσμένο.


Και εξηγώ... Δεν με πειράζει που δεν με αναφέρουν στα διάφορα blog, δεν με πειράζει που δεν έχω γίνει διάσημος μουσικός ή τραγουδιστής και τα κοριτσάκια δεν σκίζουν τα μπλουζάκια τους για την "ομορφιά" μου. Αλλά όταν μετά από τέσσερα χρόνια και 14.000 λίρες πιστεύεις πως είσαι κάτι σε αυτό τον γαμημένο χώρο της δήθεν επιστημοσύνης και πως τουλάχιστο περιμένεις να σε συμπεριλαμβάνουν στην πανεπιστημιακή οικογένεια, ψάχνεις την ιστοσελίδα του πανεπιστημίου που υποστηρίζει την έρευνα σου και που είσαι; ... ... ... Πουθενά.


Και άντε θα μου πεις καλά ... δεν έχω κάνει την ανακάλυψη που θα σώσει τον πλανήτη απο το global warming, και ας πιστεύουν οι Αμερικανοί πολιτικοί πως δεν υπάρχει και πως είναι προπαγάνδα των κομμουνιστών. Ούτε έχω ανακαλύψει το φάρμακο κατά του καρκίνου και του aids για να με έχουν στην πρώτη σελίδα. Αλλά ρε πούστη μου ούτε το ονομά μου με link για το email μου δεν έχουν. Ούτε ο ίδιος ο επόπτης καθηγητής μου, ο άνθρωπος που υποτίθεται βάζει το όνομα του δίπλα από το δικό μου υποστηρίζοντας την έρευνα μου δεν έχει ούτε ένα σημείο που να αναφέρεται στην ερευνά μου. Και αυτό που με πειράζει περισσότερο δεν είναι πως δεν γίνεται γνωστή στο ευρύτερο κοινό η άσκοπη, ανόητη και ηλίθια έρευνα μου. Είναι που ένας οργανισμός σαν το πανεπιστήμιο του Εδιβούργου παρόλο που τα έχεις σκάσει χοντρά διαπιστώνεις πως σε έχει χεσμένο...