Ψέμα ή πραγματικότητα;

Πέρασε καιρός από τότε που ένιωσα τον εαυτό μου να διασκεδάζει. Πέρασε καιρός από τότε που ήμουν αυθεντικός και πραγματικός. Φθάρθηκα μέσα στο ψέμα, την άγνοια, την προδοσία και την υποκρισία. Αλλοιώθηκα από το πέρασμα της χρόνιας και σκληρής πραγματικότητας που περιστοιχίζουν τα πλαστικά όνειρά μας. Την ψεύτικη ζωή που καταφέραμε να χτίσουμε όπως άλλοι μας έχουν υποδείξει και όχι όπως πραγματικά το νιώθει η καρδιά μας.

Πέρασα από την αφάνεια στο σκοτάδι. Από το μίσος στην απάθεια, απο την υποκρισία στη αδιαφορία. Πορευόμαι μόνος. Μακριά από την πραγματικότητα της δημιουργικής ζωής. Το κουκούλι που έχουμε φιτάξει είναι γεμάτο απο ψεύτικους αστέρες που υποδύονται ένα κρυστάλλινο, εύθραυστο ενδιαφέρον για τον συνάδελφο, για τον συνάνθρωπο, για τον φτωχό που ζει έξω απο το σπίτι σου, για τον νηστικό που χτυπάει την πόρτα σου για λίγο ζεστό φαι και λίγο ενδιαφέρον από μια ματιά σου.

Μα τί είναι καλύτερο; Μία ζωή σε ένα πραγματικό σκληρό κόσμο με πείνα, φτώχια και κακουχία ή μήπως ένα κρυστάλλινο, πλασματικό και αναληθές κόσμο γεμάτο μίσος, ειρωνία, αδιαφορία, κοροϊδία και ένα ήλιθιο κάλπικο ενδιαφέρον που συμπληρώνει την «πιασάδικη» και περισταστιακά διασκεδαστική καθημερινότητα.

Ξύπνα! Κοίτα γύρω σου. Ο κόσμος πονάει. Ο κόσμος πεινάει. Ο κόσμος αδιαφορεί.

Ο άνθρωπος φωνάζει αλλά ο άνθρωπος κλείνει τα αυτιά, κλείνει τα μάτια και παίρνοντας το ναρκωτικό της λήθης βυθίζεται σε βαθειά έκσταση πλάθωντας την δική του πραγματικότητα.