Μουσική και όνειρα

Εκτός από επιστήμονας (αν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου έτσι) είμαι και μουσικός (τρομάρα μου!!). Πού και πού το γρατζουνάμε και λαλάει το καημένο το μπουζουκάκι. Έτσι για να φεύγουν τα μεράκια και τα προβλήματα. Κάτι σαν ναρκωτικό δηλαδή αλλά χωρίς τις επιβλαβείς επιπτώσεις. Το αντίθετο μάλιστα. Κάθε φορά που παίζω είναι σαν να ξεκουράζομαι, σαν να δημιουργώ ένα τοίχο γύρο μου και να αφήνω όλα όσα με προβληματίζουν από έξω. Έχω την ικανότητα όταν παίζω να μην σκέφτομαι ή ακόμα όταν σκέφτομαι να βρίσκομαι μόνο σε ευχάριστες στιγμές της ζωής μου. Ξαναζώ ωραίες στιγμές ή ακόμα δημιουργώ καινούργιες, δικές μου, με ανθρώπους που αγαπώ και ξέρω πως με αγαπούν. Μαζί περνάμε καλά, πίνουμε τα τσιπουράκια μας, τρώμε τα μεζεδάκια μας σε κάποια ωραία ταβερνούλα (γιατί είμαστε και μερακλίδες τρομάρα μας) και τραγουδάμε για να περνάμε καλα. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να τελειώσει το τραγούδι. Και μετά βρίσκομαι πάλι εδώ. Στο χωροχρόνο του άγχους και της βιασύνης της ζωής. Της επιστήμης και των προβλημάτων που φέρουν τα άσκοπα και ανόητα διδακτορικά.

Βέβαια όταν αρχίζεις να ασχολήσε με την μουσική αρχίζει μέσα σου να μεγαλώνει και το μικρόβιο. Ποιο μικρόβιο; Μα φυσικά της παράστασης. Κάνεις τα όνειρα να συμμετάσχεις σε μεγάλες συναυλίες με εκατοντάδες άτομα να τραγουδούν μαζί σου και να περνούν καλά. Κάνεις όνειρα πως μια μέρα θα καταφέρεις να δημιουργήσεις, να καλλιεργήσεις την ψυχή σου και να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου μέσα από τις νότες. Και προσπαθείς, γράφεις τραγούδια, γράφεις στίχους και κάνεις όνειρα...κάνεις όνειρα που ξέρεις μέσα σου πως δύσκολα θα γίνουν αλήθεια. Και όμως έχεις ξεφύγει πλέον από το χώρο του δωματίου σου, το χώρο που είσαι ένας πιτσιρικάς που απλά γουστάρει να γρατζουνάει ένα οργανάκι γιατί το απλά το "γουστάρει". Τα πράγματα ξεφεύγουν από μόνα τους. Μεγαλώνουν γιατί τα όνειρα σου μεγαλώνουν.

Και έτσι ήρθε η στιγμή που το πήρα απόφαση. Θα παίξω μουσική με φίλους, για φίλους . Ξεκινήσαμε σαν πλάκα και όμως έγινε σοβαρό. Ήμασταν γεμάτοι το ίδιο πάθος και τα ίδια όνειρα. Νιώθαμε το ίδιο πράγμα μέσα μας. Διάτωντες αστέρες που πέφτουν από τον ουρανό να συναντήσουν την πραγματικότητα και να δημιουργήσουν. Ανδρομεδίδες οι εμπειρίες μας και οι όμορφες στιγμές. Και όμως ο δρόμος μου δεν ήθελε να ήμουν εκεί. Κράτησε για λίγο μα οι εμπειρίες έχουν χαράξει την περαιτέρω πορεία μου. Νέος αέρας φύσηξε και όλα γκρεμίστηκαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Το νέο πάθος, το νέο πρόσωπο μου, το σοβαρό βγήκε στην επιφάνεια. Ήθελα να γίνω "επιστήμων". Ήθελα να μάθω, να κάνω κάτι το διαφορετικό. Και έγινα κάτι το διαφορετικό. Γέμισα γνώσεις, εμπειρίες, άγχος, στεναχώριες, σκέψεις για το μέλλον και τι;;;; Έχασα τα όνειρα. Έχασα το πάθος.

Με τον χρόνο αλλάζει ο άνθρωπος. Όσο προχωράει μπροστά κοιτάζει περισσότερο προς τα πίσω. Το έκανα και εγώ, μα αυτό που με τρομάζει είναι πως όταν κοιτάζω πίσω διαπιστώνω πως τίποτα δεν μπορεί να ξαναέρθει. Ταυτόχρονα όμως αρχίζω να νιώθω το πάθος, την επιθυμία να δημιουργήσω και να γίνω αυτό το ξένοιαστο, το αγνό, με το ίδιο πάθος για την μουσική. Άρχισα να δημιουργώ, να φτιάχνω την δική μου μουσική και να προσπαθώ να φέρω την διασκέδαση στον κόσμο. Μα ούτε και αυτό μου είναι αρκετό. Γιατί λείπουν από κοντά μου οι άνθρωποι που μοιράστηκαν τα όνειρα τους μαζί μου.

Οι εμπειρίες σε κάνουν να εκτιμήσεις αυτό που έχασες και να επιδιώξεις αυτό που ποθείς.