Η σοβαρότητα με κάνει να πεινάω!!!

Με αυτή την ατάκα ο ήρωας του αγαπημένου μου (μέχρι στιγμής) μάνγκα, Καπαμαρού με το όνομα, τα έχει πει όλα. Για όσους δεν γνωρίζουν, μάνγκα είναι γιαπωνέζικα καρτούν, ξέρετε...αυτά με τα ολοστρόγγυλα μάτια (βλέπε Κάντι Κάντι για τους παλιούς ή Πόκεμον για τους νεότερους). Με το συγκεκριμένο καρτούν έχω μεγαλώσει. Μία ήταν η απάντηση στην ερώτηση που πάντα μου έκαναν "Ξέρεις τον Καπαμαρού;"... ... ... ΜΑΑΑΚΑΡΟΝΑΔΑΑΑΑΑ!!!. Ο ήρωας είναι ένα αθώο χωριατόπαιδο αλλά εκπαιδευμένος ίνκα νίντζα από τον σκληρό αλλά με καλά αισθήματα παππού του. Όταν αυτός πεθαίνει ο Καπαμαρού πηγαίνει στο Τόκιο να ζήσει με μια παλιά καψούρα του παππού που είναι πρόεδος ενός σχολείου (Κινγιόκου). Εκεί η αθωότητα του και η απίστευτη όρεξη του πέφτουν στην εκμετάλλευση μιας μυστικής σχολικής οργάνωσης που καλλιεργούν ένα μακροχρόνιο μίσος με το αντίπαλο σχολείο των Ονγιόκου. Παράλληλα ερωτεύεται την εγγονή της προέδρου και ταυτόχρονα ψάχνει να βρει τον χαμένο για χρόνια παιδικό του φίλο Χαγιάτε που μεγάλωσαν μαζί στο βουνό κάτω από το αυστηρό και καταπιεστικό βλέμμα του παππού (Σαϊζο).

Ξεπερνώντας την άθλια μετάφραση που έκαναν στα ελληνικά (όχι απευθείας από τα γιαπωνέζικα, αλλά από τα γιαπωνέζικα στα αγγλικά και μετά στα ελληνικά...βλέπε "Θα σε χτυπήσω με την νυχτερίδα" δηλαδή "I will hit you with a bat"... ... bat = ρόπαλο = νυχτερίδα) και από το γεγονός πως για να αποδώσεις τον ποιητικό τρόπο έκφρασης των γιαπωνέζων χρείαζεται στα ελληνικά να επαναλαμβάνεις δύο, τρείς καμιά φορά και τέσσερις φορές την ίδια έκφραση, η υπόθεση με έχει καθηλώσει.

Έχω ταυτιστεί με τον ήρωα επειδή καταλαβαίνω πως νιώθει. Γιατί παρόλο που ορισμένοι γελούν με όλα τα παραπάνω και με το γεγονός πως είναι διαφορετική η κουλτούρα που εκφράζει χάνουν το βαθύτερο νόημα. Την εκμετάλλευση των και "καλά έξυπνων" ανθρώπων με αγνή και χωρίς κακία ψυχή και το πόσο σημαντικοί είναι οι παιδικοί μας φίλοι και οι εμπειρίες που ζούμε μαζί τους, που παρόλο που έχουμε μεγαλώσει και όλα έχουν γίνει παρελθόν προσπαθούμε απεγνωσμένα να αναζωπυρώσουμε εκείνη την φιλία, εκείνη την ξενιασιά και τις ωραίες στιγμές γιατί απλά αγαπάμε τους ανθρώπους που τα ζήσαμε όλα αυτά. Μα οι φίλοι μας τα έχουν ξεπεράσει όλα αυτά. Και αυτό πονάει.

Α!!! Και πάντα η σοβαρότητα μου φέρνει πέινα (να καλή ώρα!!! το στομάχι κάνει σαν κομπρεσέρ) και λατρεύω την ΜΑΑΑΚΑΑΑΡΟΝΑΑΔΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!