Ο “M”scientist στο Binary Solo

Μετακομίσαμε…όχι γιατί χωρίσαμε αλλά γιατί μάθαμε τι είναι το domain!

Η κοινωνία του Μεγάλου Αδερφού

Εδώ και αρκετό καιρό έχω διαβάσει για πρώτη φορά στην ζωή μου τον Big Brother του George Orwell. Να πω την αμαρτία μου δεν είμαι και ο πιο τρομερός βιβλιοφάγος όμως αυτό το βιβλίο έπρεπε να το διαβάσω. Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που το έχω διαβάσει και όμως κάθε περιγραφή, κάθε εικόνα, κάθε αίσθημα του ήρωα έχει χαραχθεί στην μνήμη μου.

Το βιβλίο ξεκινά με τον ήρωα να αμφισβητεί την πραγματικότητα που ζει. Μέσα από την άνιση μάχη με τα όσα του έχουν διδάξει προκείπτει η αγάπη και ο πόθος για την γυναίκα. Μα περισσότερο από όλα η μάχη ενάντια στον Μεγάλο Αδερφό. Αυτό τον αόρατο ηγέτη που όλοι δέχονται χωρίς αμφισβήτηση αλλά που κανείς δεν έχει δει στην πραγματικότητα. Η φιγούρα στα πόστερ που τους δίνει την ζωή αλλά και που τους παίρνει την ψυχή. Ώντα δίχως σκέψη και βούληση δουλεύουν στην μηχανή συγκάληψης και παραγωγής προπαγάνδας μιας ανύπαρκτης πολιτικής πολέμου. Ενός συνεχιζόμενου φόβου για τον ανύπαρκτο εχθρό που ανα περιόδους πέρνει και ένα διαφορετικό πρόσωπο, αλλά πάντα έχει έναν κεντρικό χαρακτήρα. Και γρανάζι στην μηχανή η αστυνόμευση κάθε ιδιωτικής σκέψης, κάθε γνώμης και κάθε ιδεολογίας. Κατακερματισμός της γλώσσας και της γραφής. Ποινικοποίηση του έρωτα και της αγάπης.

Βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση και πολιτικά ντοκυμαντέρ και σκέφτομαι τον Όργουελ. Υπάρχουν άραγε προφήτες; Μπά όχι. Σίγουρα όταν το έγραφε δεν μπορούσε να ήταν τόσο ικανός στις μαντικές ιδιότητες. Ούτε θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να ψυχολογίσει τον άνθρωπο και να γράψει ένα έργο που να αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Σίγουρα θα πρέπει να το έγραψε ως ένα εξτρεμιστικό πλασματικό σκηνικό του σύγχρονου του κομμουνισμού. Με τρομοκρατεί όμως ακόμα περισσότερο όταν έρχεται η διαπίστωση πως ο κόσμος γύρω μου μετατρέπεται σε μια κοινωνία του Μεγάλου Αδερφού.

Ο μεγάλος άρχοντας (με τα πολλά πρόσωπα) - (βλέπε είτε ΗΠΑ, είτε ΕΕ, είτε Ηνωμένο Βασίλειο) να επιβάλει μια πολιτική αμάθειας (βλέπω καθημερινά την πραγματική Βρετανική νεολαία) με το να αποστρέφουν το ενδιαφέρον τους από τα σπουδαία και τα σημαντικά με άρτους και θεάματα, με το να τους προσφέρουν την εύκολη γνώση και την έτοιμη σκέψη αφαιρώντας τους το δικαίωμα της γνώμης. Βλέπω τον σύμμαχο να αλλάζει με εχθρό και τον εχθρό να γίνεται σύμμαχος (εχθρός Ρωσία, σύμμαχος Ταλιμπάν, σύμμαχος Ρωσία, εχθρός Ταλιμπάν). Βλέπω να επικρατεί ο συνεχιζόμενος πόλεμος σε διαφορετικά μέτωπα αλλά που μόνο τον ζούμε μέσα από αυτά που θέλουν να μας δίξουν από τα τηλεοπτικά μας μόνιτορ (Σερβία - Αφγανισταν - Ιρακ - ίσως Ιραν) και πάντα με το μίσος για τον εχθρό συγκεντρωμένο σε ένα μόνο πρόσωπο (Οσάμα). Δελτία ειδήσεων να μην μας αφήνουν να ξεχάσουμε τον φόβο του εχθρού και να προσπαθούν να ενισχύσουν το μίσος με τα καθιερωμένα "τρία λεπτά μίσους". Βλέπω την άσβηστη δίψα να ελέγχουν ότι σκεφτόμαστε και ότι λέμε με παρακολούθηση των προσωπικών μας συνδιαλέξεων και γραμμάτων. Βλέπω μια αστυνομία να επισκέφτεται ανθρώπους στα σπίτια τους και να τους υπενθυμίζει τί είναι politically correct να αναφέρουν στην δημόσια ζωή τους και τις επιπτώσεις που θα έχουν εάν εξακολουθήσουν να εκφέρουν τις ίδιες απόψεις δημοσίως. Βλέπω ένα κυκεώνα συλλογής προσωπικών μας γενετικών δεδομένων. Βλέπω την ενοχή και το άγχος που φορτώνουν στους νέους για τον έρωτα και την αγάπη δημιουργώντας ανύπαρκτους κομπλεξισμούς που οδηγούν στην απομόνωση.

Ξαφνικά διαπιστώνω πως είναι αρκετές οι ομοιότητες για να είναι συμπτώσεις. Εάν τις βλέπω μόνο έγω τότε ζω στον κόσμο της φαντασίας και του ονείρου. Είμαι βυθισμένος στην νιρβάνα των θεωριών συνωμοσίας και είμαι επιρρεπής στον μηχανισμό που μας θέλει να πιστεύουμε σε άσκοπες θεωρίες. Αν όμως υπάρχει έστω και ένας που βλέπει αυτό που βλέπω τότε δεν πρόκειτε για σύμπτωση.

Δεν κοιμάμαι. Είμαι ακόμα εδώ. Είμαι ζωντανός. Σκέφτομαι...άρα υπάρχω.

Η δύναμη του Μεγάλου Αδερφού λύγισε τον ήρωα. Εμάς;

"Προστατεύοντας" την εκκλησία της αγάπης

Της προάλλες γνώρισα τον πιο τρομαχτικό τύπο της ζωής μου. Η παρουσία του και μόνο με έκανε να νιώθω άβολα. Ήταν ψηλός και με τεράστια κοιλιά. Φαλακρός (σκέψου Κότζακ αλλά στο αρκετά πιο μπυροκοιλιά του), χωρίς πολύ μεγάλες πλάτες. Είχε μάτια που έβγαζαν φωτιά και όταν τα γούρλωνε ένιωθα πως με έβγαζαν ακτινογραφία. Φορούσε γυαλιά δεκαετίας 80 αλλά Ψάλτης και είχε μια φωνή βγαλμένη από τα βάθυ της κολάσεως.

Όχι δεν τον γνώρισα σε κάποιο κλαμπάκι όπου σουρωμένα δεκαοχτάχρονα ψάχνουν να καταστρέψουν της ζωές τους προσφέροντας το κορμί τους στις τουαλέτες στον άγνωστο που πριν πέντε λεπτά φιλούσαν χορεύοντας αισθησιακά. Μα ούτε και σε κάποιο γήπεδο ράγκπι - δεν τρελάθηκα δηλαδή ακόμη...αυτοί εκεί δέρνουν άσχημα. Δεν τον συνάντησα στον δρόμο, ούτε υπήρξε μπάτσος που σε σταματά στο δρόμο για να σου κάνει αλκοτέστ. Τον γνώρισα στο μέρος που θα δεν θα περίμενες ποτέ σου να τον συναντήσεις. Τον συνάντησα ... ... στην Εκκλησία

Δεν μου την έδωσε ξαφνικά και άρχισα να χτυπιέμαι από ευχέλεο σε εσπερινό και από βαφτίσια σε γάμους. Ούτε είδα ξαφνικά το όραμα και αποφάσισα να μαστουρώνω με λιβάνια και άλλα βοτάνια. Η "κουλωσύνη" της όλης υπόθεσης είναι πως η εταιρία catering για την οποία εργάζομαι είχε εκδήλωση της εκκλησίας της Σκωτίας.

Ότι κοροϊδευα τόσο καιρό βλέπωντας βλαχαδερά αμερικανάκια και παντώς τύπου "τρυπάκια" να εκστασιάζονται χορεύοντας και τραγουδώντας ροκάκια και άλλα μοντέρνα τραγουδάκια με το όνομα του Ιησού σε κάθε δύο λέξεις, αυτό έζησα για εκείνη την βραδιά. Γεγονός είναι πως μερικά τραγουδάκια από μουσικής απόψεως ήταν πολύ ωραία, οι στίχοι πάλι ήταν άστα να πάνε. Χορεύαν με τα χέρια ψηλά και ήταν δυο ψωνισμένες γεροντοκόρες που χορεύαν λες και έχουν καπνίσει όλο το βαπόρι από την Περσία - ξέρετε αυτό που πιάσανε στην Κορυνθία. Τελικά το φέρανε στο Εδιβούργο.

Εκτός από τα τραγουδάκια είχαν και ένα key note speaker και πιο συγκεκριμένα ένα Αιγύπτιο που άρχισε να μιλάει για την Μέση Ανατολή. Πρώτη του ατάκα..."Όταν ακούτε Μέση Ανατολή της σας έρχεται στο μυαλό". Πολλές οι απαντήσεις..."Προβλήματα", "Αναταραχές" κτλ. Εμένα πάλι μου ήρθε να φωνάξω φωνιάδες των λαών αμερικάνοι αλλά ξαφνικά με σταμάτησε η σκέψη του τυπά με τα γουρλωμένα μάτια. Και αυτό γιατί ήταν ο security της εκκλησίας.

Πρόκειτε για έναν τύπο, στρατιωτικός για δεκαπέντε χρόνια του Ισραηλιτικού στρατού. Γεννημένος Εδιβούργο, μεγαλωμένος στην Γαλλία και δολοφόνος στο Ισραήλ. Του μιλούσα (κάπου ανάμεσα στο μάζεμα των χεσμένων βρακιών μου) και ότι και αν συζητούσαμε η κουβέντα γυρνούσε στο πόσες φορές έχει φτάσει στα όρια του να σκοτωθεί και του τι έχουν δει οι ματάρες του... και πάντα στο βάθος του μυαλού μου η ερώτηση "άραγε πόσους άραβες να έχει σκοτώσει;"

Και έρχομαι στο ψητό και το ερώτημα που με καίει... Ο θεός της αγάπης, ο θεός της συγχώρεσης, ο θεός που διδάσκει το "αγαπάτε αλλήλους" τι τον χρειάζεται τον πρώην στρατιωτικό σεκιουριτά; Και προπάντως τι τον χρειάζεται να φιλά μια αθώα σύναξη - "λειτουργία" των πιστών του θεού της αγάπης. Από ποιόν χρειάζεται ο Θεός προστασία;

ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΙΟ ΛΟΓΟ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΠΡΑΒΟΥΣ;

Μήπως ξαφνικά ο Ιησούς την είδε σούπερ στάρ; Ή μήπως αυτοί που "δήθεν" υπηρετούν το έργο του αποφάσισαν πως η προστασία του λόγου του και η πίστη τους δεν είναι αρκετή για να τους προστατέψει από τους "τρομοκράτες - αλλόθρησκους" στην περίοδο "τρομολαγνίας" που ζούμε. Δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις....

Τέτοια λέτε του Χριστόδουλα και θα σας κουβαλήσει τα βλαχαδερά να φρουρούν με απάτσι την εκκλησία κατά την διάρκεια του γάμου σας.

Φωτογραφία II

Δεν έχουν άδικο όσοι λατρεύουν αυτή την πόλη. Ο καθένας την αγαπά για τον δικό του μοναδικό λόγο. Εγώ την αγαπώ για πολλούς λόγους. Ίσως γιατί γεννήθηκα εκεί, ίσως γιατί μεγάλωσα εκεί. Αλλά σίγουρα θα την αγαπούσα για ότι πολύ ωραία έχει απαθανατήσει στην φωτογραφία του ο φίλτατος mave ο οποίος έχει και τα δικαιώματα της φωτογραφίας. (Ε!! άμα γουστάρεις τόσο πολύ την φώτο αυτή στείλε ένα mail πρώτα στον ιδιοκτήτη. Δεν δαγκώνει μην φοβάστε!!)

Και όπως αλλιώς είπε ο Δάσκαλος...

"Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα,
έχεις τα πιο όμορφα κορίτσια στο ντουνιά,
βράδια μποέμικα τραγούδια στα σοκάκια
ξενύχτια γλέντια μες στην κάθε γειτονιά

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δεν σ'απαρνιέμαι
είσαι η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι"
Βασίλης Τσιτσάνης (Δάσκαλε!!!!)

Φωτογραφία

Ω ναι θεοί του Ολύμπου, εσείς που τρώτε και πίνεται ολημερής κιόλο νυχτής και αλληλοπηδιέστε αδιακρίτως!!! Νιώθω τόσο υπερήφανος....Τελικά με διαβάζουν και άλλοι εκτός από την Σοφία, την έταιρη Σοφία, τον Shadow of Edinburgh και το διακριτικό μα και πάντα άγρυπνο μάτι του Καπετάν Ζάβαλου. Βέβαια θα μου πεις άμα σε διαβάζει ο Καπετάνιος τι άλλο ζητάς από την ζωή σου. Μη θε να σε επιστήμονας με αρ..δια;

Εις απάντησην ενός προηγούμενου μου post ο φίλτατος mave μου έστειλε μια υπέροχη πανοραμική φώτο της πατρίδας μου και που θα ήθελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας αφού βέβαια έχω την άδεια του και πάντα με την προϋποθεση να τα καταφέρω γιατί είμαι και φρέσκος στα blogia (Άνθρωποι βοήθεια...)

Καινούργιο τραγούδι

Την επιστήμη την άφησα σήμερα πίσω. Είπα αρκετά μέχρι στιγμής. Σήμερα θα αφιερώσω την ημέρα στον εαυτό μου. Που σημαίνει ξοδεύω την ημέρα μου με την κιθάρα (Α ρε Καβαλιώτη καλά που μου άφησες καβάτζα την περιουσία σου) ή το μπουζούκι στο χέρι και να προσπαθώ να γράψω κανένα τραγουδάκι από τους τόσους στίχους που μου έχουν δώσει (κυρίως από τον παραγωγικό και πάντα δημιουργικό Καπετάνιο). Το παιδεύω από εδώ...το παιδεύω από εκεί... αλλάζω συγχορδίες (άλλωστε το τσουβάλι μου έχει πάρα μα πάρα πολλές και κυρίως από αυτές που πονάνε) , αλλάζω εισαγωγές...ψάχνω καινούργιες μελωδίες. Και όλο παλιές μου έρχονται στο νου.

Ξαφνικά μια μελωδία μου κολλάει στο μυαλό. Πιάνω την κιθάρα (ναι αυτή που βάζουμε στοιχήματα πια θα είναι η επόμενη χορδή που θα σπάσει), ξεκινάω την μελωδία ψάχνοντας απεγνωσμένα ανάμεσα από τις χιλιάδες πιθανές συγχορδίες να βρώ την σωστή. Ο παλμός μου ανεβαίνει γιατί όσο περισσότερο περνά ο χρόνος τόσο απομακρύνεται η μελωδία από το μυαλό μου. Με ιδρώτα στο μέτωπο και κρύα χέρια έχω πλέον "κατοχυρώσει" το κουπλέ του τραγουδιού. Τρέχω με αγωνία να βρώ το πακετάκι με τους στίχους. Δεν το βρίσκω και τρελαίνομαι..."Την τρέλα μου" σκέφτομαι. Το βρίσκω χαντακωμένο κάτω από τον καναπέ, ξεφυσάω και με την μελωδία να επαναλαμβάνεται μέσα στον νου μου μην τυχών και την ξεχάσω ανατρέχω στους παλαιούς και καινούργιους στίχους του Καπετάνιου. Δυστυχώς όμως κανένας δεν ταιριάζει στους χρόνους της μελωδίας.

Η απόφαση γρήγορη... Παίρνω μολύβι και χαρτί και ξεκινώ να γράψω κάτι που να ταιριάζει στην μελωδία. Όμως τι; Δεύτερη γρήγορη σκέψη!!! (για 10 η ώρα το πρωί και μόνο με ένα καφέ έχω εντυπωσιαστεί πόσο γρήγορα μπορώ να σκέφτομαι). Το post μου για το δεύτερο κεφάλαιο. Μέσα στον κυκεώνα των ασυναρτησιών αγανάχτησης που βγήκαν στις τρεις το πρωί θυμάμαι κάτι που έγραψα για τους συγγενείς. Και ξεκινάω... "Όλοι μου λένε πως έχω μεγαλώσει και την ζωή μου να βλέπω σοβαρά". "Αυτό είναι" σκέφτομαι. Βρήκα το θέμα μου.

Με πήρε χρόνο αλλά το κατάφερα. Γράφω το κουπλέ. Ξαφνικά μου έρχεται η διαπίστωση. Έχω μόνο τρεις συγχορδίες ως τώρα. Εντυπωσιάστικα με τον εαυτό μου. Γιατί συνήθως μέχρι να τελειώσει το κουπλέ έχω δέκα συγχορδίες όλες με υφέσεις και διέσεις και από τόνους που κόβουν δάχτυλα. Άλλα όχι. Μόνο τρείς...Χαμογελώ...Σκέφτομαι αυτό θα αρέσει πολύ στον Καπετάνιο. Ρεφραίν τώρα. Αποφασίζω να το κάνω λίγο πιο δύσκολο γιατί κάλα μέχρι τώρα τα εύκολα αλλά το τσουβάλι δεν έχει αδειάσει ακόμα. Ψάχνω ξανά την μελωδία και το δεύτερο θαύμα γίνεται. Μόνο δυο έξτρα συγχορδίες. Η αλλαγές δεν είναι πολύ δύσκολες και δεν έχει περαστικές. Τώρα ο Καπετάνιος θα χορεύει καλαματιανά από την χαρά του σκέφτομαι. Συνεχίζω το γράψιμο και μετα κόπων και βασάνων βγάζω και τους στίχους του ρεφραίν.

Καλά τέτοια έμπνευση ούτε με ναρκωτικά...Ξαφνικά κολλάω. Δεν μου βγαίνει η ρήμα και τρελαίνομαι. Συνεχίζω το γράψιμο παρακάτω και αφού τελειώνω έχω μόνο μια στροφή που δεν έχω συμπληρώσει. Δεν πειράζει...δεν θα αφήσω την έμπνευση μου να πάει χαμένη.

Και για να μην μακρηγορώ βγάζω εισαγωγή και αποφασίζω να το ηχογραφίσω. Τώρα μπορώ να ξεκινήσω να βελτιώνω ότι δεν μου αρέσει και φυσικά να βάλω τα γεμίσματα.

Το τελείωσα και είμαι χαρούμενος. Τώρα περιμένω το τεστ. Η γνώμη τρίτων. Πάντα το δυσκολότερο κομμάτι. Γιατί όσο και αν δυσκολεύτηκες να γράψεις το τραγούδι σου, ότι και αν έχεις περάσει για να το φέρεις σε μία μορφή που να αξίζει να ακουστεί πάντα ο φόβος του τι θα πουν οι άλλοι είναι αυτός που σε κάνει να ριγείς.

Δεν μου αρέσει αλλά περιμένω...