Η κοινωνία του Μεγάλου Αδερφού

Εδώ και αρκετό καιρό έχω διαβάσει για πρώτη φορά στην ζωή μου τον Big Brother του George Orwell. Να πω την αμαρτία μου δεν είμαι και ο πιο τρομερός βιβλιοφάγος όμως αυτό το βιβλίο έπρεπε να το διαβάσω. Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που το έχω διαβάσει και όμως κάθε περιγραφή, κάθε εικόνα, κάθε αίσθημα του ήρωα έχει χαραχθεί στην μνήμη μου.

Το βιβλίο ξεκινά με τον ήρωα να αμφισβητεί την πραγματικότητα που ζει. Μέσα από την άνιση μάχη με τα όσα του έχουν διδάξει προκείπτει η αγάπη και ο πόθος για την γυναίκα. Μα περισσότερο από όλα η μάχη ενάντια στον Μεγάλο Αδερφό. Αυτό τον αόρατο ηγέτη που όλοι δέχονται χωρίς αμφισβήτηση αλλά που κανείς δεν έχει δει στην πραγματικότητα. Η φιγούρα στα πόστερ που τους δίνει την ζωή αλλά και που τους παίρνει την ψυχή. Ώντα δίχως σκέψη και βούληση δουλεύουν στην μηχανή συγκάληψης και παραγωγής προπαγάνδας μιας ανύπαρκτης πολιτικής πολέμου. Ενός συνεχιζόμενου φόβου για τον ανύπαρκτο εχθρό που ανα περιόδους πέρνει και ένα διαφορετικό πρόσωπο, αλλά πάντα έχει έναν κεντρικό χαρακτήρα. Και γρανάζι στην μηχανή η αστυνόμευση κάθε ιδιωτικής σκέψης, κάθε γνώμης και κάθε ιδεολογίας. Κατακερματισμός της γλώσσας και της γραφής. Ποινικοποίηση του έρωτα και της αγάπης.

Βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση και πολιτικά ντοκυμαντέρ και σκέφτομαι τον Όργουελ. Υπάρχουν άραγε προφήτες; Μπά όχι. Σίγουρα όταν το έγραφε δεν μπορούσε να ήταν τόσο ικανός στις μαντικές ιδιότητες. Ούτε θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να ψυχολογίσει τον άνθρωπο και να γράψει ένα έργο που να αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Σίγουρα θα πρέπει να το έγραψε ως ένα εξτρεμιστικό πλασματικό σκηνικό του σύγχρονου του κομμουνισμού. Με τρομοκρατεί όμως ακόμα περισσότερο όταν έρχεται η διαπίστωση πως ο κόσμος γύρω μου μετατρέπεται σε μια κοινωνία του Μεγάλου Αδερφού.

Ο μεγάλος άρχοντας (με τα πολλά πρόσωπα) - (βλέπε είτε ΗΠΑ, είτε ΕΕ, είτε Ηνωμένο Βασίλειο) να επιβάλει μια πολιτική αμάθειας (βλέπω καθημερινά την πραγματική Βρετανική νεολαία) με το να αποστρέφουν το ενδιαφέρον τους από τα σπουδαία και τα σημαντικά με άρτους και θεάματα, με το να τους προσφέρουν την εύκολη γνώση και την έτοιμη σκέψη αφαιρώντας τους το δικαίωμα της γνώμης. Βλέπω τον σύμμαχο να αλλάζει με εχθρό και τον εχθρό να γίνεται σύμμαχος (εχθρός Ρωσία, σύμμαχος Ταλιμπάν, σύμμαχος Ρωσία, εχθρός Ταλιμπάν). Βλέπω να επικρατεί ο συνεχιζόμενος πόλεμος σε διαφορετικά μέτωπα αλλά που μόνο τον ζούμε μέσα από αυτά που θέλουν να μας δίξουν από τα τηλεοπτικά μας μόνιτορ (Σερβία - Αφγανισταν - Ιρακ - ίσως Ιραν) και πάντα με το μίσος για τον εχθρό συγκεντρωμένο σε ένα μόνο πρόσωπο (Οσάμα). Δελτία ειδήσεων να μην μας αφήνουν να ξεχάσουμε τον φόβο του εχθρού και να προσπαθούν να ενισχύσουν το μίσος με τα καθιερωμένα "τρία λεπτά μίσους". Βλέπω την άσβηστη δίψα να ελέγχουν ότι σκεφτόμαστε και ότι λέμε με παρακολούθηση των προσωπικών μας συνδιαλέξεων και γραμμάτων. Βλέπω μια αστυνομία να επισκέφτεται ανθρώπους στα σπίτια τους και να τους υπενθυμίζει τί είναι politically correct να αναφέρουν στην δημόσια ζωή τους και τις επιπτώσεις που θα έχουν εάν εξακολουθήσουν να εκφέρουν τις ίδιες απόψεις δημοσίως. Βλέπω ένα κυκεώνα συλλογής προσωπικών μας γενετικών δεδομένων. Βλέπω την ενοχή και το άγχος που φορτώνουν στους νέους για τον έρωτα και την αγάπη δημιουργώντας ανύπαρκτους κομπλεξισμούς που οδηγούν στην απομόνωση.

Ξαφνικά διαπιστώνω πως είναι αρκετές οι ομοιότητες για να είναι συμπτώσεις. Εάν τις βλέπω μόνο έγω τότε ζω στον κόσμο της φαντασίας και του ονείρου. Είμαι βυθισμένος στην νιρβάνα των θεωριών συνωμοσίας και είμαι επιρρεπής στον μηχανισμό που μας θέλει να πιστεύουμε σε άσκοπες θεωρίες. Αν όμως υπάρχει έστω και ένας που βλέπει αυτό που βλέπω τότε δεν πρόκειτε για σύμπτωση.

Δεν κοιμάμαι. Είμαι ακόμα εδώ. Είμαι ζωντανός. Σκέφτομαι...άρα υπάρχω.

Η δύναμη του Μεγάλου Αδερφού λύγισε τον ήρωα. Εμάς;