Πόσο ζηλεύω!!!

Σήμερα τσικνοΠέμτη ζηλεύω. Όχι μόνο που δεν θα φάω την μπριζόλα και τα κοψίδια στα κάρβουνα, με την τσίκνα να κολλάει στα ρούχα και την μυρωδιά του τσίπουρου στα χείλη. Όχι που δεν θα σχεδιάζω τι θα κάνω στις απόκριες, σε πιο πάρτι θα πάμε και τι "καρναβάλι" θα ντυθούμε, αλλά που δεν θα βρεθώ με φίλους στο Τσινάρι, να ξεκινήσουμε να πίνουμε από τις πέντε το βράδυ, να τρώμε τα απίστευτα μεζεδάκια και να συζητάμε ώρες ατελείωτες για όλα τα θέματα...γυναίκες, επιστήμη, πολιτική, προσωπικές αναζητήσεις (με σειρά εμφάνισης πάντα!!!). Και κυρίως ζηλεύω που δεν θα είμαι εκεί να ακούω πενιά από το δάσκαλο και να ταξιδεύουμε παρέα σε πελάγοι φαντασίας και μυθικής πραγματικότητας, καρτερώντας καλύτερη τύχη και καλύτερες στιγμές μα χωρίς να διαπιστώνουμε την σπουδαιότητα εκείνων των στιγμών.

Τώρα καθησμένος μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου, με το ραδιόφωνο να προσπαθεί να αποκαταστήσει οποιοδήποτε άρωμα Ελλάδας και κυρίως Θεσσαλονίκης, της πατρίδας μου, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και διαπιστώνω πως δεν είμαι εκεί. Ο καιρός μουντός, βροχερός όπως συνήθως είναι εδώ στην Βόρεια θάλασσα, έρχεται η διαπίστωση που με πονάει. Το τσινάρι είναι μακριά. Ο Λευκός ο Πύργος ακόμα περισσότερο. Την αξέχαστη δυσωσμία του βρομερού Θερμαϊκου (που παρόλο που γκρινιάζουμε είναι αυτό το ανεξήγητο μαζωχιστικό σύνδρομο που μας πιάνει και μας λείπει) δεν θα την νιώσω απόψε καθώς θα πέρνω τον δρόμο της επιστροφής μεσάνυχτα στην έρημη πόλη, με την γλυκιά ζαλάδα από το πολύ φαγήτό και το πολύ τσίπουρο να φέρνουν αισθήματα ευθυμίας.

Είμαι κολλημένος εδώ.