Καινούργιο τραγούδι

Την επιστήμη την άφησα σήμερα πίσω. Είπα αρκετά μέχρι στιγμής. Σήμερα θα αφιερώσω την ημέρα στον εαυτό μου. Που σημαίνει ξοδεύω την ημέρα μου με την κιθάρα (Α ρε Καβαλιώτη καλά που μου άφησες καβάτζα την περιουσία σου) ή το μπουζούκι στο χέρι και να προσπαθώ να γράψω κανένα τραγουδάκι από τους τόσους στίχους που μου έχουν δώσει (κυρίως από τον παραγωγικό και πάντα δημιουργικό Καπετάνιο). Το παιδεύω από εδώ...το παιδεύω από εκεί... αλλάζω συγχορδίες (άλλωστε το τσουβάλι μου έχει πάρα μα πάρα πολλές και κυρίως από αυτές που πονάνε) , αλλάζω εισαγωγές...ψάχνω καινούργιες μελωδίες. Και όλο παλιές μου έρχονται στο νου.

Ξαφνικά μια μελωδία μου κολλάει στο μυαλό. Πιάνω την κιθάρα (ναι αυτή που βάζουμε στοιχήματα πια θα είναι η επόμενη χορδή που θα σπάσει), ξεκινάω την μελωδία ψάχνοντας απεγνωσμένα ανάμεσα από τις χιλιάδες πιθανές συγχορδίες να βρώ την σωστή. Ο παλμός μου ανεβαίνει γιατί όσο περισσότερο περνά ο χρόνος τόσο απομακρύνεται η μελωδία από το μυαλό μου. Με ιδρώτα στο μέτωπο και κρύα χέρια έχω πλέον "κατοχυρώσει" το κουπλέ του τραγουδιού. Τρέχω με αγωνία να βρώ το πακετάκι με τους στίχους. Δεν το βρίσκω και τρελαίνομαι..."Την τρέλα μου" σκέφτομαι. Το βρίσκω χαντακωμένο κάτω από τον καναπέ, ξεφυσάω και με την μελωδία να επαναλαμβάνεται μέσα στον νου μου μην τυχών και την ξεχάσω ανατρέχω στους παλαιούς και καινούργιους στίχους του Καπετάνιου. Δυστυχώς όμως κανένας δεν ταιριάζει στους χρόνους της μελωδίας.

Η απόφαση γρήγορη... Παίρνω μολύβι και χαρτί και ξεκινώ να γράψω κάτι που να ταιριάζει στην μελωδία. Όμως τι; Δεύτερη γρήγορη σκέψη!!! (για 10 η ώρα το πρωί και μόνο με ένα καφέ έχω εντυπωσιαστεί πόσο γρήγορα μπορώ να σκέφτομαι). Το post μου για το δεύτερο κεφάλαιο. Μέσα στον κυκεώνα των ασυναρτησιών αγανάχτησης που βγήκαν στις τρεις το πρωί θυμάμαι κάτι που έγραψα για τους συγγενείς. Και ξεκινάω... "Όλοι μου λένε πως έχω μεγαλώσει και την ζωή μου να βλέπω σοβαρά". "Αυτό είναι" σκέφτομαι. Βρήκα το θέμα μου.

Με πήρε χρόνο αλλά το κατάφερα. Γράφω το κουπλέ. Ξαφνικά μου έρχεται η διαπίστωση. Έχω μόνο τρεις συγχορδίες ως τώρα. Εντυπωσιάστικα με τον εαυτό μου. Γιατί συνήθως μέχρι να τελειώσει το κουπλέ έχω δέκα συγχορδίες όλες με υφέσεις και διέσεις και από τόνους που κόβουν δάχτυλα. Άλλα όχι. Μόνο τρείς...Χαμογελώ...Σκέφτομαι αυτό θα αρέσει πολύ στον Καπετάνιο. Ρεφραίν τώρα. Αποφασίζω να το κάνω λίγο πιο δύσκολο γιατί κάλα μέχρι τώρα τα εύκολα αλλά το τσουβάλι δεν έχει αδειάσει ακόμα. Ψάχνω ξανά την μελωδία και το δεύτερο θαύμα γίνεται. Μόνο δυο έξτρα συγχορδίες. Η αλλαγές δεν είναι πολύ δύσκολες και δεν έχει περαστικές. Τώρα ο Καπετάνιος θα χορεύει καλαματιανά από την χαρά του σκέφτομαι. Συνεχίζω το γράψιμο και μετα κόπων και βασάνων βγάζω και τους στίχους του ρεφραίν.

Καλά τέτοια έμπνευση ούτε με ναρκωτικά...Ξαφνικά κολλάω. Δεν μου βγαίνει η ρήμα και τρελαίνομαι. Συνεχίζω το γράψιμο παρακάτω και αφού τελειώνω έχω μόνο μια στροφή που δεν έχω συμπληρώσει. Δεν πειράζει...δεν θα αφήσω την έμπνευση μου να πάει χαμένη.

Και για να μην μακρηγορώ βγάζω εισαγωγή και αποφασίζω να το ηχογραφίσω. Τώρα μπορώ να ξεκινήσω να βελτιώνω ότι δεν μου αρέσει και φυσικά να βάλω τα γεμίσματα.

Το τελείωσα και είμαι χαρούμενος. Τώρα περιμένω το τεστ. Η γνώμη τρίτων. Πάντα το δυσκολότερο κομμάτι. Γιατί όσο και αν δυσκολεύτηκες να γράψεις το τραγούδι σου, ότι και αν έχεις περάσει για να το φέρεις σε μία μορφή που να αξίζει να ακουστεί πάντα ο φόβος του τι θα πουν οι άλλοι είναι αυτός που σε κάνει να ριγείς.

Δεν μου αρέσει αλλά περιμένω...