Σήμερα έδωσα το δεύτερο κεφάλαιο

Ποτέ δεν περίμενα πως το να παραδώσω ένα κεφάλαιο θα μου έφερνε τόσο άγχος. Την έχω ψωνίσει. Σήμερα έδωσα μόνο το δεύτερο από τα έξι συνολικά κεφάλαιο αυτού του καταραμένου διδακτορικού και ήδη έχω μετανιώσει που το έδωσα όταν είδα την φάτσα του supervisor μου να το κοιτάζει. Βλέμμα απορείας; Αδιαφορίας; Βλέμμα "Τι χαζομάρες έχει γράψει πάλι ο βλάκας"; Ή μήπως βλέμμα "Χριστέ μου τι θα διαβάσω πάλι";

Μου την έχει δώσει γιατί όταν κάνουμε lab meeting, εκεί που όλοι όσοι ανήκουμε στο εργαστήριο του βρισκόμαστε και λέμε τα τρέχοντα προβλήματα μας, νιώθω λες και είμαι ο μόνος που το διδακτορικό του δεν έχει κανένα νόημα, δεν έχει σκοπό και στόχο και πως όλα αυτά που κάνω, τα κάνω απλά για να πάρω αυτό το χαρτί που θα γράφει...doctor of philosophy. Και σκέφτομαι πως ναι... της αμπελοσοφίας.

Τελικά το διδακτορικό είναι πραγματική έρευνα ή είναι ένα ακόμα πτυχίο, όπου πρέπει να δώσεις τις εξετάσεις σου, να διαβάζεις, να γράψεις ένα essay, μια εργασία, να σε βαθμολογίσουν και να περάσεις ή να κοπείς. Γιατί πραγματικά νιώθω πως κάνω μόνο το δεύτερο.

Μετά σκέφτομαι και με πιάνει πάλι το άγχος. Πότε επιτέλους θα τελειώσει. Θα τελειώσει ή θα με τελειώσει. Μάλλον θα με αποτελειώσει. Και μετά; Στο μέλλον τι θα γίνει; Θα συνεχίσω να κάνω άσκοπα πράγματα ή επιτέλους θα βρω κάτι που θα μπορεί να θεωρηθεί πρόοδος στην γνώση.

Νιώθω σαν τρένο που καίει κάρβουνο και ενώ ο οδηγός προσπαθεί απεγνωσμένα να το κάνει να κινηθεί προσθέτωντας όλο και περισσότερο κάρβουνο, το τρένο δεν πηγαίνει πουθενά γιατί έχει χρησιμοποιήσει μέχρι και την τελευταία σταγόνα ατμού.

Σε λίγες μέρες κατεβαίνω στην Ελλάδα. Το μόνο που ελπίζω είναι να μην πλακώσουν τα σόγια και αρχίσουν τις κλασικές ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!!! Πότε θα τελειώσεις; Άντε αγόρι μου να τελειώσεις να έρθεις να σε έχουμε κοντά μας. ΣΚΑΤΑ στα μούτρα σας. Λες και όταν ήμουν εκεί κάθε μέρα με βλέπατε. Μετά έρχεται το άλλο...Πότε θα παντρευτείτε; Ο χρόνος περνάει. Μεγαλώνετε. Η Σοφία μεγαλώνει και δεν θα μπορεί να κάνει παιδια...ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ. Κουμάντο στον τέτοιο μου δεν θα κάνετε. Μα η μαλακία είναι πως θες δεν θες όλα αυτά σου την δίνουν στα νεύρα, σε αγχώνουν και σε προκαλούν ένα χωρίς δικαιολογία στρες και εκνευρισμό που αντί να με αφήσουν να ξεκουραστείς και να πάρεις δυνάμεις να ξεπεράσεις τα δικά σου ζόρια, προσπαθούν να σου επιφέρουν και άλλα γιατί; ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΙΧΤΕΣ

Σήμερα ήταν η ημέρα των meetings. Εκτός από το άχρηστο meeting με τους υπόλοιπους στο εργαστήριο έπρεπε να φύγω σχεδόν τρέχοντας, να προλάβω το λεωφορείο και μέσα σε μισή ώρα να πάω στην δουλειά για ένα ακόμα meeting με τον μάνατζερ και όλο το προσωπικό. Ήταν σχετικά σοβαρό. Είπαν για την δουλειά, πόσο καλά πήγαινει και πόσο καλύτερα θα πρέπει να πάει και το bottom line ήταν πως "περιμένω να σας βγει ο πάτος τους επόμενου μήνες" και που φυσικά για μένα σημαίνει δίπλο ξεκώλομα (πως εκφράζομαι πια ο επιστήμονας). Γιατί εκτός του ότι θα πρέπει να τρέχω σαν αυτά τα ραλάκια στην πλαστική πίστα που στήναμε στα πατώματα του δωματίου μας, μεταξύ των διαφόρων κτηρίων και να σερβίρω τον κάθε παπάρα που γουστάρει να τρώει το κοτόπουλο σαν σόλα παπουτσιού υπο την μουσική άρπας (γιατί αλλιώς δεν σου κατεβαίνει μπουκιά αν δεν ακούσεις μια λα ματζόρε με άρπα), θα πρέπει το πρωί να το "παίζω" και επιστήμονας. Να πηγαίνω στα διάφορα σεμινάρια (μην τυχών και πουν πως δεν συμμετάσχεις στις επιστημονικές δραστηριότητες του πανεπιστημίου και σε κακοχαρακτηρίσουν) , να διαβάζω κανένα επιστημονικό άρθρο (κάπου μεταξύ μπριζόλας βοδιού και φιλέτο ελαφιού γαρνιρισμένο με σως από κόκκινο κρασί και φρούτα του δάσους), να γράψω τέσσερα ακόμα κεφάλαια (μετά από δέκα ώρες ορθοστασία, ψεύτικα χαμόγελα προς τους πελάτες, μεταφορά δεκαπέντε τραπεζιών και τριακοσίων καρεκλών από το ένα κτήριο στο άλλο και τον ιδρώτα να τρέχει καταράκτης όταν σερβίρεις φαγητό) και να τρέχω spatial simulations και να κάνω spatial analysis με γεωγραφικά συστήματα πληροφοριών για να προσπαθώ να δω πια είναι η διαφορά στην παραγωγικότητα ενός είδους δέντρου και όλα αυτά γιατί; Για να είμαι δόκτωρ, να ψάχνω δουλειά στην Ευρώπη, να κάνω ετήσεις σε job agency και να πέρνουν τα στοιχεία μου κάθε database που υπάρχει στην Βρετανία, να περάσω κανα δυο συνεντεύξεις, να με απορρίψουν γιατί δεν έχω καλή γνώση προγραμματισμού (διάλεξα και μοντέλα την τρέλα μου), να την ψωνίσω και να γυρίσω Ελλάδα, να γλύφω τα αρ...ια κάθε δήθεν επιστήμονα που τρώει τα λεφτά της Ευρωπαϊκης ένωσης για να το παίξει μούρη στα πανελλήνια συνέδρια (όχι Ευρωπαϊκα ή διεθνή γιατί εκεί δεν τους γνωρίζει ούτε η μάνα τους), μπας και μου δώσει δουλειά, να πάρω μερικές ωρίτσες διδασκαλίας στο ΤΕΙ που έχω σπουδάσει και να τα πληρωθώ μετά απο τρία χρόνια ενώ ζω με δανεικά από τον πατέρα μου, και τελικά να τα παρατήσω όλα και να πάω φάω άσκοπα τον χρόνο μου σε ένα στρατό χασικλήδων και για μια πατρίδα που δεν μου επιτρέπει να υποβάλω έτηση για μόνιμη θέση σε ερευνητικό ίδρυμα επειδή δεν έχω πτυχίο "ανώτατου" εκπαιδευτικού συστήματος (τζάμπα δηλαδή ο κόπος).

Θα μου πείτε πως ίσως είναι φάση και τα βλέπω απλά τώρα σκούρα αλλά δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Είναι πραγματικότητα που την ζούν φίλοι και γνωστοί. Άνθρωποι που προσπαθούν να ξεχωρίσουν από το πλήθος. Κουβέντες ενός καθηγητή μου που με μάγεψαν και που δύσκολα βλέπω να γίνονται πραγματικότητα.