Ο “M”scientist στο Binary Solo

Μετακομίσαμε…όχι γιατί χωρίσαμε αλλά γιατί μάθαμε τι είναι το domain!

Η κοινωνία του Μεγάλου Αδερφού

Εδώ και αρκετό καιρό έχω διαβάσει για πρώτη φορά στην ζωή μου τον Big Brother του George Orwell. Να πω την αμαρτία μου δεν είμαι και ο πιο τρομερός βιβλιοφάγος όμως αυτό το βιβλίο έπρεπε να το διαβάσω. Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που το έχω διαβάσει και όμως κάθε περιγραφή, κάθε εικόνα, κάθε αίσθημα του ήρωα έχει χαραχθεί στην μνήμη μου.

Το βιβλίο ξεκινά με τον ήρωα να αμφισβητεί την πραγματικότητα που ζει. Μέσα από την άνιση μάχη με τα όσα του έχουν διδάξει προκείπτει η αγάπη και ο πόθος για την γυναίκα. Μα περισσότερο από όλα η μάχη ενάντια στον Μεγάλο Αδερφό. Αυτό τον αόρατο ηγέτη που όλοι δέχονται χωρίς αμφισβήτηση αλλά που κανείς δεν έχει δει στην πραγματικότητα. Η φιγούρα στα πόστερ που τους δίνει την ζωή αλλά και που τους παίρνει την ψυχή. Ώντα δίχως σκέψη και βούληση δουλεύουν στην μηχανή συγκάληψης και παραγωγής προπαγάνδας μιας ανύπαρκτης πολιτικής πολέμου. Ενός συνεχιζόμενου φόβου για τον ανύπαρκτο εχθρό που ανα περιόδους πέρνει και ένα διαφορετικό πρόσωπο, αλλά πάντα έχει έναν κεντρικό χαρακτήρα. Και γρανάζι στην μηχανή η αστυνόμευση κάθε ιδιωτικής σκέψης, κάθε γνώμης και κάθε ιδεολογίας. Κατακερματισμός της γλώσσας και της γραφής. Ποινικοποίηση του έρωτα και της αγάπης.

Βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση και πολιτικά ντοκυμαντέρ και σκέφτομαι τον Όργουελ. Υπάρχουν άραγε προφήτες; Μπά όχι. Σίγουρα όταν το έγραφε δεν μπορούσε να ήταν τόσο ικανός στις μαντικές ιδιότητες. Ούτε θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να ψυχολογίσει τον άνθρωπο και να γράψει ένα έργο που να αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Σίγουρα θα πρέπει να το έγραψε ως ένα εξτρεμιστικό πλασματικό σκηνικό του σύγχρονου του κομμουνισμού. Με τρομοκρατεί όμως ακόμα περισσότερο όταν έρχεται η διαπίστωση πως ο κόσμος γύρω μου μετατρέπεται σε μια κοινωνία του Μεγάλου Αδερφού.

Ο μεγάλος άρχοντας (με τα πολλά πρόσωπα) - (βλέπε είτε ΗΠΑ, είτε ΕΕ, είτε Ηνωμένο Βασίλειο) να επιβάλει μια πολιτική αμάθειας (βλέπω καθημερινά την πραγματική Βρετανική νεολαία) με το να αποστρέφουν το ενδιαφέρον τους από τα σπουδαία και τα σημαντικά με άρτους και θεάματα, με το να τους προσφέρουν την εύκολη γνώση και την έτοιμη σκέψη αφαιρώντας τους το δικαίωμα της γνώμης. Βλέπω τον σύμμαχο να αλλάζει με εχθρό και τον εχθρό να γίνεται σύμμαχος (εχθρός Ρωσία, σύμμαχος Ταλιμπάν, σύμμαχος Ρωσία, εχθρός Ταλιμπάν). Βλέπω να επικρατεί ο συνεχιζόμενος πόλεμος σε διαφορετικά μέτωπα αλλά που μόνο τον ζούμε μέσα από αυτά που θέλουν να μας δίξουν από τα τηλεοπτικά μας μόνιτορ (Σερβία - Αφγανισταν - Ιρακ - ίσως Ιραν) και πάντα με το μίσος για τον εχθρό συγκεντρωμένο σε ένα μόνο πρόσωπο (Οσάμα). Δελτία ειδήσεων να μην μας αφήνουν να ξεχάσουμε τον φόβο του εχθρού και να προσπαθούν να ενισχύσουν το μίσος με τα καθιερωμένα "τρία λεπτά μίσους". Βλέπω την άσβηστη δίψα να ελέγχουν ότι σκεφτόμαστε και ότι λέμε με παρακολούθηση των προσωπικών μας συνδιαλέξεων και γραμμάτων. Βλέπω μια αστυνομία να επισκέφτεται ανθρώπους στα σπίτια τους και να τους υπενθυμίζει τί είναι politically correct να αναφέρουν στην δημόσια ζωή τους και τις επιπτώσεις που θα έχουν εάν εξακολουθήσουν να εκφέρουν τις ίδιες απόψεις δημοσίως. Βλέπω ένα κυκεώνα συλλογής προσωπικών μας γενετικών δεδομένων. Βλέπω την ενοχή και το άγχος που φορτώνουν στους νέους για τον έρωτα και την αγάπη δημιουργώντας ανύπαρκτους κομπλεξισμούς που οδηγούν στην απομόνωση.

Ξαφνικά διαπιστώνω πως είναι αρκετές οι ομοιότητες για να είναι συμπτώσεις. Εάν τις βλέπω μόνο έγω τότε ζω στον κόσμο της φαντασίας και του ονείρου. Είμαι βυθισμένος στην νιρβάνα των θεωριών συνωμοσίας και είμαι επιρρεπής στον μηχανισμό που μας θέλει να πιστεύουμε σε άσκοπες θεωρίες. Αν όμως υπάρχει έστω και ένας που βλέπει αυτό που βλέπω τότε δεν πρόκειτε για σύμπτωση.

Δεν κοιμάμαι. Είμαι ακόμα εδώ. Είμαι ζωντανός. Σκέφτομαι...άρα υπάρχω.

Η δύναμη του Μεγάλου Αδερφού λύγισε τον ήρωα. Εμάς;

"Προστατεύοντας" την εκκλησία της αγάπης

Της προάλλες γνώρισα τον πιο τρομαχτικό τύπο της ζωής μου. Η παρουσία του και μόνο με έκανε να νιώθω άβολα. Ήταν ψηλός και με τεράστια κοιλιά. Φαλακρός (σκέψου Κότζακ αλλά στο αρκετά πιο μπυροκοιλιά του), χωρίς πολύ μεγάλες πλάτες. Είχε μάτια που έβγαζαν φωτιά και όταν τα γούρλωνε ένιωθα πως με έβγαζαν ακτινογραφία. Φορούσε γυαλιά δεκαετίας 80 αλλά Ψάλτης και είχε μια φωνή βγαλμένη από τα βάθυ της κολάσεως.

Όχι δεν τον γνώρισα σε κάποιο κλαμπάκι όπου σουρωμένα δεκαοχτάχρονα ψάχνουν να καταστρέψουν της ζωές τους προσφέροντας το κορμί τους στις τουαλέτες στον άγνωστο που πριν πέντε λεπτά φιλούσαν χορεύοντας αισθησιακά. Μα ούτε και σε κάποιο γήπεδο ράγκπι - δεν τρελάθηκα δηλαδή ακόμη...αυτοί εκεί δέρνουν άσχημα. Δεν τον συνάντησα στον δρόμο, ούτε υπήρξε μπάτσος που σε σταματά στο δρόμο για να σου κάνει αλκοτέστ. Τον γνώρισα στο μέρος που θα δεν θα περίμενες ποτέ σου να τον συναντήσεις. Τον συνάντησα ... ... στην Εκκλησία

Δεν μου την έδωσε ξαφνικά και άρχισα να χτυπιέμαι από ευχέλεο σε εσπερινό και από βαφτίσια σε γάμους. Ούτε είδα ξαφνικά το όραμα και αποφάσισα να μαστουρώνω με λιβάνια και άλλα βοτάνια. Η "κουλωσύνη" της όλης υπόθεσης είναι πως η εταιρία catering για την οποία εργάζομαι είχε εκδήλωση της εκκλησίας της Σκωτίας.

Ότι κοροϊδευα τόσο καιρό βλέπωντας βλαχαδερά αμερικανάκια και παντώς τύπου "τρυπάκια" να εκστασιάζονται χορεύοντας και τραγουδώντας ροκάκια και άλλα μοντέρνα τραγουδάκια με το όνομα του Ιησού σε κάθε δύο λέξεις, αυτό έζησα για εκείνη την βραδιά. Γεγονός είναι πως μερικά τραγουδάκια από μουσικής απόψεως ήταν πολύ ωραία, οι στίχοι πάλι ήταν άστα να πάνε. Χορεύαν με τα χέρια ψηλά και ήταν δυο ψωνισμένες γεροντοκόρες που χορεύαν λες και έχουν καπνίσει όλο το βαπόρι από την Περσία - ξέρετε αυτό που πιάσανε στην Κορυνθία. Τελικά το φέρανε στο Εδιβούργο.

Εκτός από τα τραγουδάκια είχαν και ένα key note speaker και πιο συγκεκριμένα ένα Αιγύπτιο που άρχισε να μιλάει για την Μέση Ανατολή. Πρώτη του ατάκα..."Όταν ακούτε Μέση Ανατολή της σας έρχεται στο μυαλό". Πολλές οι απαντήσεις..."Προβλήματα", "Αναταραχές" κτλ. Εμένα πάλι μου ήρθε να φωνάξω φωνιάδες των λαών αμερικάνοι αλλά ξαφνικά με σταμάτησε η σκέψη του τυπά με τα γουρλωμένα μάτια. Και αυτό γιατί ήταν ο security της εκκλησίας.

Πρόκειτε για έναν τύπο, στρατιωτικός για δεκαπέντε χρόνια του Ισραηλιτικού στρατού. Γεννημένος Εδιβούργο, μεγαλωμένος στην Γαλλία και δολοφόνος στο Ισραήλ. Του μιλούσα (κάπου ανάμεσα στο μάζεμα των χεσμένων βρακιών μου) και ότι και αν συζητούσαμε η κουβέντα γυρνούσε στο πόσες φορές έχει φτάσει στα όρια του να σκοτωθεί και του τι έχουν δει οι ματάρες του... και πάντα στο βάθος του μυαλού μου η ερώτηση "άραγε πόσους άραβες να έχει σκοτώσει;"

Και έρχομαι στο ψητό και το ερώτημα που με καίει... Ο θεός της αγάπης, ο θεός της συγχώρεσης, ο θεός που διδάσκει το "αγαπάτε αλλήλους" τι τον χρειάζεται τον πρώην στρατιωτικό σεκιουριτά; Και προπάντως τι τον χρειάζεται να φιλά μια αθώα σύναξη - "λειτουργία" των πιστών του θεού της αγάπης. Από ποιόν χρειάζεται ο Θεός προστασία;

ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΙΟ ΛΟΓΟ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΠΡΑΒΟΥΣ;

Μήπως ξαφνικά ο Ιησούς την είδε σούπερ στάρ; Ή μήπως αυτοί που "δήθεν" υπηρετούν το έργο του αποφάσισαν πως η προστασία του λόγου του και η πίστη τους δεν είναι αρκετή για να τους προστατέψει από τους "τρομοκράτες - αλλόθρησκους" στην περίοδο "τρομολαγνίας" που ζούμε. Δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις....

Τέτοια λέτε του Χριστόδουλα και θα σας κουβαλήσει τα βλαχαδερά να φρουρούν με απάτσι την εκκλησία κατά την διάρκεια του γάμου σας.

Φωτογραφία II

Δεν έχουν άδικο όσοι λατρεύουν αυτή την πόλη. Ο καθένας την αγαπά για τον δικό του μοναδικό λόγο. Εγώ την αγαπώ για πολλούς λόγους. Ίσως γιατί γεννήθηκα εκεί, ίσως γιατί μεγάλωσα εκεί. Αλλά σίγουρα θα την αγαπούσα για ότι πολύ ωραία έχει απαθανατήσει στην φωτογραφία του ο φίλτατος mave ο οποίος έχει και τα δικαιώματα της φωτογραφίας. (Ε!! άμα γουστάρεις τόσο πολύ την φώτο αυτή στείλε ένα mail πρώτα στον ιδιοκτήτη. Δεν δαγκώνει μην φοβάστε!!)

Και όπως αλλιώς είπε ο Δάσκαλος...

"Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα,
έχεις τα πιο όμορφα κορίτσια στο ντουνιά,
βράδια μποέμικα τραγούδια στα σοκάκια
ξενύχτια γλέντια μες στην κάθε γειτονιά

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δεν σ'απαρνιέμαι
είσαι η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι"
Βασίλης Τσιτσάνης (Δάσκαλε!!!!)

Φωτογραφία

Ω ναι θεοί του Ολύμπου, εσείς που τρώτε και πίνεται ολημερής κιόλο νυχτής και αλληλοπηδιέστε αδιακρίτως!!! Νιώθω τόσο υπερήφανος....Τελικά με διαβάζουν και άλλοι εκτός από την Σοφία, την έταιρη Σοφία, τον Shadow of Edinburgh και το διακριτικό μα και πάντα άγρυπνο μάτι του Καπετάν Ζάβαλου. Βέβαια θα μου πεις άμα σε διαβάζει ο Καπετάνιος τι άλλο ζητάς από την ζωή σου. Μη θε να σε επιστήμονας με αρ..δια;

Εις απάντησην ενός προηγούμενου μου post ο φίλτατος mave μου έστειλε μια υπέροχη πανοραμική φώτο της πατρίδας μου και που θα ήθελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας αφού βέβαια έχω την άδεια του και πάντα με την προϋποθεση να τα καταφέρω γιατί είμαι και φρέσκος στα blogia (Άνθρωποι βοήθεια...)

Καινούργιο τραγούδι

Την επιστήμη την άφησα σήμερα πίσω. Είπα αρκετά μέχρι στιγμής. Σήμερα θα αφιερώσω την ημέρα στον εαυτό μου. Που σημαίνει ξοδεύω την ημέρα μου με την κιθάρα (Α ρε Καβαλιώτη καλά που μου άφησες καβάτζα την περιουσία σου) ή το μπουζούκι στο χέρι και να προσπαθώ να γράψω κανένα τραγουδάκι από τους τόσους στίχους που μου έχουν δώσει (κυρίως από τον παραγωγικό και πάντα δημιουργικό Καπετάνιο). Το παιδεύω από εδώ...το παιδεύω από εκεί... αλλάζω συγχορδίες (άλλωστε το τσουβάλι μου έχει πάρα μα πάρα πολλές και κυρίως από αυτές που πονάνε) , αλλάζω εισαγωγές...ψάχνω καινούργιες μελωδίες. Και όλο παλιές μου έρχονται στο νου.

Ξαφνικά μια μελωδία μου κολλάει στο μυαλό. Πιάνω την κιθάρα (ναι αυτή που βάζουμε στοιχήματα πια θα είναι η επόμενη χορδή που θα σπάσει), ξεκινάω την μελωδία ψάχνοντας απεγνωσμένα ανάμεσα από τις χιλιάδες πιθανές συγχορδίες να βρώ την σωστή. Ο παλμός μου ανεβαίνει γιατί όσο περισσότερο περνά ο χρόνος τόσο απομακρύνεται η μελωδία από το μυαλό μου. Με ιδρώτα στο μέτωπο και κρύα χέρια έχω πλέον "κατοχυρώσει" το κουπλέ του τραγουδιού. Τρέχω με αγωνία να βρώ το πακετάκι με τους στίχους. Δεν το βρίσκω και τρελαίνομαι..."Την τρέλα μου" σκέφτομαι. Το βρίσκω χαντακωμένο κάτω από τον καναπέ, ξεφυσάω και με την μελωδία να επαναλαμβάνεται μέσα στον νου μου μην τυχών και την ξεχάσω ανατρέχω στους παλαιούς και καινούργιους στίχους του Καπετάνιου. Δυστυχώς όμως κανένας δεν ταιριάζει στους χρόνους της μελωδίας.

Η απόφαση γρήγορη... Παίρνω μολύβι και χαρτί και ξεκινώ να γράψω κάτι που να ταιριάζει στην μελωδία. Όμως τι; Δεύτερη γρήγορη σκέψη!!! (για 10 η ώρα το πρωί και μόνο με ένα καφέ έχω εντυπωσιαστεί πόσο γρήγορα μπορώ να σκέφτομαι). Το post μου για το δεύτερο κεφάλαιο. Μέσα στον κυκεώνα των ασυναρτησιών αγανάχτησης που βγήκαν στις τρεις το πρωί θυμάμαι κάτι που έγραψα για τους συγγενείς. Και ξεκινάω... "Όλοι μου λένε πως έχω μεγαλώσει και την ζωή μου να βλέπω σοβαρά". "Αυτό είναι" σκέφτομαι. Βρήκα το θέμα μου.

Με πήρε χρόνο αλλά το κατάφερα. Γράφω το κουπλέ. Ξαφνικά μου έρχεται η διαπίστωση. Έχω μόνο τρεις συγχορδίες ως τώρα. Εντυπωσιάστικα με τον εαυτό μου. Γιατί συνήθως μέχρι να τελειώσει το κουπλέ έχω δέκα συγχορδίες όλες με υφέσεις και διέσεις και από τόνους που κόβουν δάχτυλα. Άλλα όχι. Μόνο τρείς...Χαμογελώ...Σκέφτομαι αυτό θα αρέσει πολύ στον Καπετάνιο. Ρεφραίν τώρα. Αποφασίζω να το κάνω λίγο πιο δύσκολο γιατί κάλα μέχρι τώρα τα εύκολα αλλά το τσουβάλι δεν έχει αδειάσει ακόμα. Ψάχνω ξανά την μελωδία και το δεύτερο θαύμα γίνεται. Μόνο δυο έξτρα συγχορδίες. Η αλλαγές δεν είναι πολύ δύσκολες και δεν έχει περαστικές. Τώρα ο Καπετάνιος θα χορεύει καλαματιανά από την χαρά του σκέφτομαι. Συνεχίζω το γράψιμο και μετα κόπων και βασάνων βγάζω και τους στίχους του ρεφραίν.

Καλά τέτοια έμπνευση ούτε με ναρκωτικά...Ξαφνικά κολλάω. Δεν μου βγαίνει η ρήμα και τρελαίνομαι. Συνεχίζω το γράψιμο παρακάτω και αφού τελειώνω έχω μόνο μια στροφή που δεν έχω συμπληρώσει. Δεν πειράζει...δεν θα αφήσω την έμπνευση μου να πάει χαμένη.

Και για να μην μακρηγορώ βγάζω εισαγωγή και αποφασίζω να το ηχογραφίσω. Τώρα μπορώ να ξεκινήσω να βελτιώνω ότι δεν μου αρέσει και φυσικά να βάλω τα γεμίσματα.

Το τελείωσα και είμαι χαρούμενος. Τώρα περιμένω το τεστ. Η γνώμη τρίτων. Πάντα το δυσκολότερο κομμάτι. Γιατί όσο και αν δυσκολεύτηκες να γράψεις το τραγούδι σου, ότι και αν έχεις περάσει για να το φέρεις σε μία μορφή που να αξίζει να ακουστεί πάντα ο φόβος του τι θα πουν οι άλλοι είναι αυτός που σε κάνει να ριγείς.

Δεν μου αρέσει αλλά περιμένω...

Πόσο ζηλεύω!!!

Σήμερα τσικνοΠέμτη ζηλεύω. Όχι μόνο που δεν θα φάω την μπριζόλα και τα κοψίδια στα κάρβουνα, με την τσίκνα να κολλάει στα ρούχα και την μυρωδιά του τσίπουρου στα χείλη. Όχι που δεν θα σχεδιάζω τι θα κάνω στις απόκριες, σε πιο πάρτι θα πάμε και τι "καρναβάλι" θα ντυθούμε, αλλά που δεν θα βρεθώ με φίλους στο Τσινάρι, να ξεκινήσουμε να πίνουμε από τις πέντε το βράδυ, να τρώμε τα απίστευτα μεζεδάκια και να συζητάμε ώρες ατελείωτες για όλα τα θέματα...γυναίκες, επιστήμη, πολιτική, προσωπικές αναζητήσεις (με σειρά εμφάνισης πάντα!!!). Και κυρίως ζηλεύω που δεν θα είμαι εκεί να ακούω πενιά από το δάσκαλο και να ταξιδεύουμε παρέα σε πελάγοι φαντασίας και μυθικής πραγματικότητας, καρτερώντας καλύτερη τύχη και καλύτερες στιγμές μα χωρίς να διαπιστώνουμε την σπουδαιότητα εκείνων των στιγμών.

Τώρα καθησμένος μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου, με το ραδιόφωνο να προσπαθεί να αποκαταστήσει οποιοδήποτε άρωμα Ελλάδας και κυρίως Θεσσαλονίκης, της πατρίδας μου, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και διαπιστώνω πως δεν είμαι εκεί. Ο καιρός μουντός, βροχερός όπως συνήθως είναι εδώ στην Βόρεια θάλασσα, έρχεται η διαπίστωση που με πονάει. Το τσινάρι είναι μακριά. Ο Λευκός ο Πύργος ακόμα περισσότερο. Την αξέχαστη δυσωσμία του βρομερού Θερμαϊκου (που παρόλο που γκρινιάζουμε είναι αυτό το ανεξήγητο μαζωχιστικό σύνδρομο που μας πιάνει και μας λείπει) δεν θα την νιώσω απόψε καθώς θα πέρνω τον δρόμο της επιστροφής μεσάνυχτα στην έρημη πόλη, με την γλυκιά ζαλάδα από το πολύ φαγήτό και το πολύ τσίπουρο να φέρνουν αισθήματα ευθυμίας.

Είμαι κολλημένος εδώ.

Σήμερα έδωσα το δεύτερο κεφάλαιο

Ποτέ δεν περίμενα πως το να παραδώσω ένα κεφάλαιο θα μου έφερνε τόσο άγχος. Την έχω ψωνίσει. Σήμερα έδωσα μόνο το δεύτερο από τα έξι συνολικά κεφάλαιο αυτού του καταραμένου διδακτορικού και ήδη έχω μετανιώσει που το έδωσα όταν είδα την φάτσα του supervisor μου να το κοιτάζει. Βλέμμα απορείας; Αδιαφορίας; Βλέμμα "Τι χαζομάρες έχει γράψει πάλι ο βλάκας"; Ή μήπως βλέμμα "Χριστέ μου τι θα διαβάσω πάλι";

Μου την έχει δώσει γιατί όταν κάνουμε lab meeting, εκεί που όλοι όσοι ανήκουμε στο εργαστήριο του βρισκόμαστε και λέμε τα τρέχοντα προβλήματα μας, νιώθω λες και είμαι ο μόνος που το διδακτορικό του δεν έχει κανένα νόημα, δεν έχει σκοπό και στόχο και πως όλα αυτά που κάνω, τα κάνω απλά για να πάρω αυτό το χαρτί που θα γράφει...doctor of philosophy. Και σκέφτομαι πως ναι... της αμπελοσοφίας.

Τελικά το διδακτορικό είναι πραγματική έρευνα ή είναι ένα ακόμα πτυχίο, όπου πρέπει να δώσεις τις εξετάσεις σου, να διαβάζεις, να γράψεις ένα essay, μια εργασία, να σε βαθμολογίσουν και να περάσεις ή να κοπείς. Γιατί πραγματικά νιώθω πως κάνω μόνο το δεύτερο.

Μετά σκέφτομαι και με πιάνει πάλι το άγχος. Πότε επιτέλους θα τελειώσει. Θα τελειώσει ή θα με τελειώσει. Μάλλον θα με αποτελειώσει. Και μετά; Στο μέλλον τι θα γίνει; Θα συνεχίσω να κάνω άσκοπα πράγματα ή επιτέλους θα βρω κάτι που θα μπορεί να θεωρηθεί πρόοδος στην γνώση.

Νιώθω σαν τρένο που καίει κάρβουνο και ενώ ο οδηγός προσπαθεί απεγνωσμένα να το κάνει να κινηθεί προσθέτωντας όλο και περισσότερο κάρβουνο, το τρένο δεν πηγαίνει πουθενά γιατί έχει χρησιμοποιήσει μέχρι και την τελευταία σταγόνα ατμού.

Σε λίγες μέρες κατεβαίνω στην Ελλάδα. Το μόνο που ελπίζω είναι να μην πλακώσουν τα σόγια και αρχίσουν τις κλασικές ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!!! Πότε θα τελειώσεις; Άντε αγόρι μου να τελειώσεις να έρθεις να σε έχουμε κοντά μας. ΣΚΑΤΑ στα μούτρα σας. Λες και όταν ήμουν εκεί κάθε μέρα με βλέπατε. Μετά έρχεται το άλλο...Πότε θα παντρευτείτε; Ο χρόνος περνάει. Μεγαλώνετε. Η Σοφία μεγαλώνει και δεν θα μπορεί να κάνει παιδια...ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ. Κουμάντο στον τέτοιο μου δεν θα κάνετε. Μα η μαλακία είναι πως θες δεν θες όλα αυτά σου την δίνουν στα νεύρα, σε αγχώνουν και σε προκαλούν ένα χωρίς δικαιολογία στρες και εκνευρισμό που αντί να με αφήσουν να ξεκουραστείς και να πάρεις δυνάμεις να ξεπεράσεις τα δικά σου ζόρια, προσπαθούν να σου επιφέρουν και άλλα γιατί; ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΙΧΤΕΣ

Σήμερα ήταν η ημέρα των meetings. Εκτός από το άχρηστο meeting με τους υπόλοιπους στο εργαστήριο έπρεπε να φύγω σχεδόν τρέχοντας, να προλάβω το λεωφορείο και μέσα σε μισή ώρα να πάω στην δουλειά για ένα ακόμα meeting με τον μάνατζερ και όλο το προσωπικό. Ήταν σχετικά σοβαρό. Είπαν για την δουλειά, πόσο καλά πήγαινει και πόσο καλύτερα θα πρέπει να πάει και το bottom line ήταν πως "περιμένω να σας βγει ο πάτος τους επόμενου μήνες" και που φυσικά για μένα σημαίνει δίπλο ξεκώλομα (πως εκφράζομαι πια ο επιστήμονας). Γιατί εκτός του ότι θα πρέπει να τρέχω σαν αυτά τα ραλάκια στην πλαστική πίστα που στήναμε στα πατώματα του δωματίου μας, μεταξύ των διαφόρων κτηρίων και να σερβίρω τον κάθε παπάρα που γουστάρει να τρώει το κοτόπουλο σαν σόλα παπουτσιού υπο την μουσική άρπας (γιατί αλλιώς δεν σου κατεβαίνει μπουκιά αν δεν ακούσεις μια λα ματζόρε με άρπα), θα πρέπει το πρωί να το "παίζω" και επιστήμονας. Να πηγαίνω στα διάφορα σεμινάρια (μην τυχών και πουν πως δεν συμμετάσχεις στις επιστημονικές δραστηριότητες του πανεπιστημίου και σε κακοχαρακτηρίσουν) , να διαβάζω κανένα επιστημονικό άρθρο (κάπου μεταξύ μπριζόλας βοδιού και φιλέτο ελαφιού γαρνιρισμένο με σως από κόκκινο κρασί και φρούτα του δάσους), να γράψω τέσσερα ακόμα κεφάλαια (μετά από δέκα ώρες ορθοστασία, ψεύτικα χαμόγελα προς τους πελάτες, μεταφορά δεκαπέντε τραπεζιών και τριακοσίων καρεκλών από το ένα κτήριο στο άλλο και τον ιδρώτα να τρέχει καταράκτης όταν σερβίρεις φαγητό) και να τρέχω spatial simulations και να κάνω spatial analysis με γεωγραφικά συστήματα πληροφοριών για να προσπαθώ να δω πια είναι η διαφορά στην παραγωγικότητα ενός είδους δέντρου και όλα αυτά γιατί; Για να είμαι δόκτωρ, να ψάχνω δουλειά στην Ευρώπη, να κάνω ετήσεις σε job agency και να πέρνουν τα στοιχεία μου κάθε database που υπάρχει στην Βρετανία, να περάσω κανα δυο συνεντεύξεις, να με απορρίψουν γιατί δεν έχω καλή γνώση προγραμματισμού (διάλεξα και μοντέλα την τρέλα μου), να την ψωνίσω και να γυρίσω Ελλάδα, να γλύφω τα αρ...ια κάθε δήθεν επιστήμονα που τρώει τα λεφτά της Ευρωπαϊκης ένωσης για να το παίξει μούρη στα πανελλήνια συνέδρια (όχι Ευρωπαϊκα ή διεθνή γιατί εκεί δεν τους γνωρίζει ούτε η μάνα τους), μπας και μου δώσει δουλειά, να πάρω μερικές ωρίτσες διδασκαλίας στο ΤΕΙ που έχω σπουδάσει και να τα πληρωθώ μετά απο τρία χρόνια ενώ ζω με δανεικά από τον πατέρα μου, και τελικά να τα παρατήσω όλα και να πάω φάω άσκοπα τον χρόνο μου σε ένα στρατό χασικλήδων και για μια πατρίδα που δεν μου επιτρέπει να υποβάλω έτηση για μόνιμη θέση σε ερευνητικό ίδρυμα επειδή δεν έχω πτυχίο "ανώτατου" εκπαιδευτικού συστήματος (τζάμπα δηλαδή ο κόπος).

Θα μου πείτε πως ίσως είναι φάση και τα βλέπω απλά τώρα σκούρα αλλά δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Είναι πραγματικότητα που την ζούν φίλοι και γνωστοί. Άνθρωποι που προσπαθούν να ξεχωρίσουν από το πλήθος. Κουβέντες ενός καθηγητή μου που με μάγεψαν και που δύσκολα βλέπω να γίνονται πραγματικότητα.

Η σοβαρότητα με κάνει να πεινάω!!!

Με αυτή την ατάκα ο ήρωας του αγαπημένου μου (μέχρι στιγμής) μάνγκα, Καπαμαρού με το όνομα, τα έχει πει όλα. Για όσους δεν γνωρίζουν, μάνγκα είναι γιαπωνέζικα καρτούν, ξέρετε...αυτά με τα ολοστρόγγυλα μάτια (βλέπε Κάντι Κάντι για τους παλιούς ή Πόκεμον για τους νεότερους). Με το συγκεκριμένο καρτούν έχω μεγαλώσει. Μία ήταν η απάντηση στην ερώτηση που πάντα μου έκαναν "Ξέρεις τον Καπαμαρού;"... ... ... ΜΑΑΑΚΑΡΟΝΑΔΑΑΑΑΑ!!!. Ο ήρωας είναι ένα αθώο χωριατόπαιδο αλλά εκπαιδευμένος ίνκα νίντζα από τον σκληρό αλλά με καλά αισθήματα παππού του. Όταν αυτός πεθαίνει ο Καπαμαρού πηγαίνει στο Τόκιο να ζήσει με μια παλιά καψούρα του παππού που είναι πρόεδος ενός σχολείου (Κινγιόκου). Εκεί η αθωότητα του και η απίστευτη όρεξη του πέφτουν στην εκμετάλλευση μιας μυστικής σχολικής οργάνωσης που καλλιεργούν ένα μακροχρόνιο μίσος με το αντίπαλο σχολείο των Ονγιόκου. Παράλληλα ερωτεύεται την εγγονή της προέδρου και ταυτόχρονα ψάχνει να βρει τον χαμένο για χρόνια παιδικό του φίλο Χαγιάτε που μεγάλωσαν μαζί στο βουνό κάτω από το αυστηρό και καταπιεστικό βλέμμα του παππού (Σαϊζο).

Ξεπερνώντας την άθλια μετάφραση που έκαναν στα ελληνικά (όχι απευθείας από τα γιαπωνέζικα, αλλά από τα γιαπωνέζικα στα αγγλικά και μετά στα ελληνικά...βλέπε "Θα σε χτυπήσω με την νυχτερίδα" δηλαδή "I will hit you with a bat"... ... bat = ρόπαλο = νυχτερίδα) και από το γεγονός πως για να αποδώσεις τον ποιητικό τρόπο έκφρασης των γιαπωνέζων χρείαζεται στα ελληνικά να επαναλαμβάνεις δύο, τρείς καμιά φορά και τέσσερις φορές την ίδια έκφραση, η υπόθεση με έχει καθηλώσει.

Έχω ταυτιστεί με τον ήρωα επειδή καταλαβαίνω πως νιώθει. Γιατί παρόλο που ορισμένοι γελούν με όλα τα παραπάνω και με το γεγονός πως είναι διαφορετική η κουλτούρα που εκφράζει χάνουν το βαθύτερο νόημα. Την εκμετάλλευση των και "καλά έξυπνων" ανθρώπων με αγνή και χωρίς κακία ψυχή και το πόσο σημαντικοί είναι οι παιδικοί μας φίλοι και οι εμπειρίες που ζούμε μαζί τους, που παρόλο που έχουμε μεγαλώσει και όλα έχουν γίνει παρελθόν προσπαθούμε απεγνωσμένα να αναζωπυρώσουμε εκείνη την φιλία, εκείνη την ξενιασιά και τις ωραίες στιγμές γιατί απλά αγαπάμε τους ανθρώπους που τα ζήσαμε όλα αυτά. Μα οι φίλοι μας τα έχουν ξεπεράσει όλα αυτά. Και αυτό πονάει.

Α!!! Και πάντα η σοβαρότητα μου φέρνει πέινα (να καλή ώρα!!! το στομάχι κάνει σαν κομπρεσέρ) και λατρεύω την ΜΑΑΑΚΑΑΑΡΟΝΑΑΔΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!

Η εξυπνάδα στην κατασκοπεία: Μύθος ή πραγματικότητα

Είναι μία η ώρα το βράδυ, η τηλεόραση παίζει στο βάθος μια ταινία με
την σαν νιαούρισμα φωνή της Melani Griffith να τρυπά τα τύμπανα μου και
η μουσική στο background να υποδηλώνει πως ο φόνος έρχεται όπου
να'ναι. Τα μάτια μου έχουν γίνει τετράγωνα από τις ατελείωτες ώρες
στον υπολογιστή και την βλαμένη την C++ να μου πετάει το εντελώς
εκνευριστικό και τελείως αγχωτικό μήνυμα "fatal error". Άραγε πόσο
fatal λέτε να είναι; Την βγάζω την βραδιά ναί ή όχι; Τέλος πάντων.
Κάπου μεταξύ λοιπόν της σκύλας και της χάριβδης μου ήρθε ένα ερώτημα
που πάντα βασάνιζε το μυαλό μου και όλο απάντηση δεν μπορώ να βρω...

Τελικά οι κατάσκοποι είναι τελείως χαζοί ή απλά πολύ έξυπνοι που το
παίζουν χαζοί για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια; Και όλα αυτά γιατί
σήμερα που περίμενα μέσα στο κρύο ακούω τρείς τυπάδες που συζητούσαν
για ένα γνωστό τους ότι έχει πάει σε ένα συνέδριο κατασκοπίας.
ΑΑΑΑ????? Ακριβώς αυτό είπα και εγώ. Και αναρωτιέμαι ο άν8ρωπος μέσα
στην πολύ θολούρα μου. Κατάσκοποι που κάνουν συνέδρια, έχουν
ιστοσελίδες, στέλνουν σύμβουλους σε χολυγουντιανές ταινίες για να
γίνονται πιο αληθοφανείς βρε μπας και μας μπαζώνουν το μυαλό με
μαλακίες για να πιστεύουμε πως μας παρακολουθούν με ένα τρόπο ενώ στην
πραγματικότητα μας παρακολουθούν με κάποιο άλλο είνα είναι τελείως
χαζοι;

Εσείς τι λέτε;

Πόσο μπορεί να πληγωθεί κάποιος από μία γυναίκα;

Δυστυχώς η ζωή δεν είναι χολυγουντιανή ταινία όπου όλα έχουν happy ending. Και ούτε οι σχέσεις μεταξύ άντρας και γυναίκας πάντα καταλήγουν με το ερωτευμένο ζεύγος να φεύγει στο ηλιοβασίλεμα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Στην περίπτωση του φίλου μου υπήρξε ακριβώς το αντίθετο. Η σχέση τερματίστηκε (για πολλούς και διάφορους λόγους) μα τα προβλήματα αρχίσαν από τότε. Και από τότε ένα είναι το ερώτημα που πάντα με βασανίζει...ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ;

Γιατί άνθρωπος χωρίς κακία, χωρίς μοχθηρία που αγαπάει και σέβεται τους πάντες, να τρώει τέτοια βαριά μαχαιριά και να αφήνεται σημαδεμένος για την υπόλοιπη του ζωή. Γιατί ένας άνθρωπος ευγενικός και μετρημένος να του φέρονται με τόση αγένεια. Γιατί ένας έξυπνος άνθρωπος, μια διάνεια, ένας άνθρωπος "είδωλο" και "πρότυπο" επιστήμονα για μένα και ανθρώπου που αξίζει πραγματικά να λέγεται επιστήμονας, να καταλήξει να περιφέρεται από ιατρείο σε φαρμακείο, γεμίζοντας τις φλέβες του με ψυχοφάρμακα. Γιατί ο άνθρωπος που αγαπώ σαν αδερφό μου να ταλαιπωρείται στην ζωή και να έχει χάσει τόσο άδικα το δικαίωμα στην ευτυχία, όταν εγώ έχω τόση. Γιατί ένας καλός άνθρωπος που έχει χάσει από νεαρός την πατρική στοργή και αγάπη και να πρέπει να καταξιωθεί στην ζωή μόνος δίχως την συμβουλή και την συνπαράσταση του πατέρα, να έχει χάσει την ελπίδα στον άνθρωπο. Γιατί να μην είμαι μαζί του να του συμπαρασταθώ με την όση φιλία μπορώ να του δώσω.

Γιατί πολύ απλά ορισμένοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί για τον κόσμο αυτό.

Μουσική και όνειρα

Εκτός από επιστήμονας (αν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου έτσι) είμαι και μουσικός (τρομάρα μου!!). Πού και πού το γρατζουνάμε και λαλάει το καημένο το μπουζουκάκι. Έτσι για να φεύγουν τα μεράκια και τα προβλήματα. Κάτι σαν ναρκωτικό δηλαδή αλλά χωρίς τις επιβλαβείς επιπτώσεις. Το αντίθετο μάλιστα. Κάθε φορά που παίζω είναι σαν να ξεκουράζομαι, σαν να δημιουργώ ένα τοίχο γύρο μου και να αφήνω όλα όσα με προβληματίζουν από έξω. Έχω την ικανότητα όταν παίζω να μην σκέφτομαι ή ακόμα όταν σκέφτομαι να βρίσκομαι μόνο σε ευχάριστες στιγμές της ζωής μου. Ξαναζώ ωραίες στιγμές ή ακόμα δημιουργώ καινούργιες, δικές μου, με ανθρώπους που αγαπώ και ξέρω πως με αγαπούν. Μαζί περνάμε καλά, πίνουμε τα τσιπουράκια μας, τρώμε τα μεζεδάκια μας σε κάποια ωραία ταβερνούλα (γιατί είμαστε και μερακλίδες τρομάρα μας) και τραγουδάμε για να περνάμε καλα. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να τελειώσει το τραγούδι. Και μετά βρίσκομαι πάλι εδώ. Στο χωροχρόνο του άγχους και της βιασύνης της ζωής. Της επιστήμης και των προβλημάτων που φέρουν τα άσκοπα και ανόητα διδακτορικά.

Βέβαια όταν αρχίζεις να ασχολήσε με την μουσική αρχίζει μέσα σου να μεγαλώνει και το μικρόβιο. Ποιο μικρόβιο; Μα φυσικά της παράστασης. Κάνεις τα όνειρα να συμμετάσχεις σε μεγάλες συναυλίες με εκατοντάδες άτομα να τραγουδούν μαζί σου και να περνούν καλά. Κάνεις όνειρα πως μια μέρα θα καταφέρεις να δημιουργήσεις, να καλλιεργήσεις την ψυχή σου και να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου μέσα από τις νότες. Και προσπαθείς, γράφεις τραγούδια, γράφεις στίχους και κάνεις όνειρα...κάνεις όνειρα που ξέρεις μέσα σου πως δύσκολα θα γίνουν αλήθεια. Και όμως έχεις ξεφύγει πλέον από το χώρο του δωματίου σου, το χώρο που είσαι ένας πιτσιρικάς που απλά γουστάρει να γρατζουνάει ένα οργανάκι γιατί το απλά το "γουστάρει". Τα πράγματα ξεφεύγουν από μόνα τους. Μεγαλώνουν γιατί τα όνειρα σου μεγαλώνουν.

Και έτσι ήρθε η στιγμή που το πήρα απόφαση. Θα παίξω μουσική με φίλους, για φίλους . Ξεκινήσαμε σαν πλάκα και όμως έγινε σοβαρό. Ήμασταν γεμάτοι το ίδιο πάθος και τα ίδια όνειρα. Νιώθαμε το ίδιο πράγμα μέσα μας. Διάτωντες αστέρες που πέφτουν από τον ουρανό να συναντήσουν την πραγματικότητα και να δημιουργήσουν. Ανδρομεδίδες οι εμπειρίες μας και οι όμορφες στιγμές. Και όμως ο δρόμος μου δεν ήθελε να ήμουν εκεί. Κράτησε για λίγο μα οι εμπειρίες έχουν χαράξει την περαιτέρω πορεία μου. Νέος αέρας φύσηξε και όλα γκρεμίστηκαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Το νέο πάθος, το νέο πρόσωπο μου, το σοβαρό βγήκε στην επιφάνεια. Ήθελα να γίνω "επιστήμων". Ήθελα να μάθω, να κάνω κάτι το διαφορετικό. Και έγινα κάτι το διαφορετικό. Γέμισα γνώσεις, εμπειρίες, άγχος, στεναχώριες, σκέψεις για το μέλλον και τι;;;; Έχασα τα όνειρα. Έχασα το πάθος.

Με τον χρόνο αλλάζει ο άνθρωπος. Όσο προχωράει μπροστά κοιτάζει περισσότερο προς τα πίσω. Το έκανα και εγώ, μα αυτό που με τρομάζει είναι πως όταν κοιτάζω πίσω διαπιστώνω πως τίποτα δεν μπορεί να ξαναέρθει. Ταυτόχρονα όμως αρχίζω να νιώθω το πάθος, την επιθυμία να δημιουργήσω και να γίνω αυτό το ξένοιαστο, το αγνό, με το ίδιο πάθος για την μουσική. Άρχισα να δημιουργώ, να φτιάχνω την δική μου μουσική και να προσπαθώ να φέρω την διασκέδαση στον κόσμο. Μα ούτε και αυτό μου είναι αρκετό. Γιατί λείπουν από κοντά μου οι άνθρωποι που μοιράστηκαν τα όνειρα τους μαζί μου.

Οι εμπειρίες σε κάνουν να εκτιμήσεις αυτό που έχασες και να επιδιώξεις αυτό που ποθείς.