Πόσο ζηλεύω!!!

Σήμερα τσικνοΠέμτη ζηλεύω. Όχι μόνο που δεν θα φάω την μπριζόλα και τα κοψίδια στα κάρβουνα, με την τσίκνα να κολλάει στα ρούχα και την μυρωδιά του τσίπουρου στα χείλη. Όχι που δεν θα σχεδιάζω τι θα κάνω στις απόκριες, σε πιο πάρτι θα πάμε και τι "καρναβάλι" θα ντυθούμε, αλλά που δεν θα βρεθώ με φίλους στο Τσινάρι, να ξεκινήσουμε να πίνουμε από τις πέντε το βράδυ, να τρώμε τα απίστευτα μεζεδάκια και να συζητάμε ώρες ατελείωτες για όλα τα θέματα...γυναίκες, επιστήμη, πολιτική, προσωπικές αναζητήσεις (με σειρά εμφάνισης πάντα!!!). Και κυρίως ζηλεύω που δεν θα είμαι εκεί να ακούω πενιά από το δάσκαλο και να ταξιδεύουμε παρέα σε πελάγοι φαντασίας και μυθικής πραγματικότητας, καρτερώντας καλύτερη τύχη και καλύτερες στιγμές μα χωρίς να διαπιστώνουμε την σπουδαιότητα εκείνων των στιγμών.

Τώρα καθησμένος μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου, με το ραδιόφωνο να προσπαθεί να αποκαταστήσει οποιοδήποτε άρωμα Ελλάδας και κυρίως Θεσσαλονίκης, της πατρίδας μου, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και διαπιστώνω πως δεν είμαι εκεί. Ο καιρός μουντός, βροχερός όπως συνήθως είναι εδώ στην Βόρεια θάλασσα, έρχεται η διαπίστωση που με πονάει. Το τσινάρι είναι μακριά. Ο Λευκός ο Πύργος ακόμα περισσότερο. Την αξέχαστη δυσωσμία του βρομερού Θερμαϊκου (που παρόλο που γκρινιάζουμε είναι αυτό το ανεξήγητο μαζωχιστικό σύνδρομο που μας πιάνει και μας λείπει) δεν θα την νιώσω απόψε καθώς θα πέρνω τον δρόμο της επιστροφής μεσάνυχτα στην έρημη πόλη, με την γλυκιά ζαλάδα από το πολύ φαγήτό και το πολύ τσίπουρο να φέρνουν αισθήματα ευθυμίας.

Είμαι κολλημένος εδώ.

Σήμερα έδωσα το δεύτερο κεφάλαιο

Ποτέ δεν περίμενα πως το να παραδώσω ένα κεφάλαιο θα μου έφερνε τόσο άγχος. Την έχω ψωνίσει. Σήμερα έδωσα μόνο το δεύτερο από τα έξι συνολικά κεφάλαιο αυτού του καταραμένου διδακτορικού και ήδη έχω μετανιώσει που το έδωσα όταν είδα την φάτσα του supervisor μου να το κοιτάζει. Βλέμμα απορείας; Αδιαφορίας; Βλέμμα "Τι χαζομάρες έχει γράψει πάλι ο βλάκας"; Ή μήπως βλέμμα "Χριστέ μου τι θα διαβάσω πάλι";

Μου την έχει δώσει γιατί όταν κάνουμε lab meeting, εκεί που όλοι όσοι ανήκουμε στο εργαστήριο του βρισκόμαστε και λέμε τα τρέχοντα προβλήματα μας, νιώθω λες και είμαι ο μόνος που το διδακτορικό του δεν έχει κανένα νόημα, δεν έχει σκοπό και στόχο και πως όλα αυτά που κάνω, τα κάνω απλά για να πάρω αυτό το χαρτί που θα γράφει...doctor of philosophy. Και σκέφτομαι πως ναι... της αμπελοσοφίας.

Τελικά το διδακτορικό είναι πραγματική έρευνα ή είναι ένα ακόμα πτυχίο, όπου πρέπει να δώσεις τις εξετάσεις σου, να διαβάζεις, να γράψεις ένα essay, μια εργασία, να σε βαθμολογίσουν και να περάσεις ή να κοπείς. Γιατί πραγματικά νιώθω πως κάνω μόνο το δεύτερο.

Μετά σκέφτομαι και με πιάνει πάλι το άγχος. Πότε επιτέλους θα τελειώσει. Θα τελειώσει ή θα με τελειώσει. Μάλλον θα με αποτελειώσει. Και μετά; Στο μέλλον τι θα γίνει; Θα συνεχίσω να κάνω άσκοπα πράγματα ή επιτέλους θα βρω κάτι που θα μπορεί να θεωρηθεί πρόοδος στην γνώση.

Νιώθω σαν τρένο που καίει κάρβουνο και ενώ ο οδηγός προσπαθεί απεγνωσμένα να το κάνει να κινηθεί προσθέτωντας όλο και περισσότερο κάρβουνο, το τρένο δεν πηγαίνει πουθενά γιατί έχει χρησιμοποιήσει μέχρι και την τελευταία σταγόνα ατμού.

Σε λίγες μέρες κατεβαίνω στην Ελλάδα. Το μόνο που ελπίζω είναι να μην πλακώσουν τα σόγια και αρχίσουν τις κλασικές ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!!! Πότε θα τελειώσεις; Άντε αγόρι μου να τελειώσεις να έρθεις να σε έχουμε κοντά μας. ΣΚΑΤΑ στα μούτρα σας. Λες και όταν ήμουν εκεί κάθε μέρα με βλέπατε. Μετά έρχεται το άλλο...Πότε θα παντρευτείτε; Ο χρόνος περνάει. Μεγαλώνετε. Η Σοφία μεγαλώνει και δεν θα μπορεί να κάνει παιδια...ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ. Κουμάντο στον τέτοιο μου δεν θα κάνετε. Μα η μαλακία είναι πως θες δεν θες όλα αυτά σου την δίνουν στα νεύρα, σε αγχώνουν και σε προκαλούν ένα χωρίς δικαιολογία στρες και εκνευρισμό που αντί να με αφήσουν να ξεκουραστείς και να πάρεις δυνάμεις να ξεπεράσεις τα δικά σου ζόρια, προσπαθούν να σου επιφέρουν και άλλα γιατί; ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΙΧΤΕΣ

Σήμερα ήταν η ημέρα των meetings. Εκτός από το άχρηστο meeting με τους υπόλοιπους στο εργαστήριο έπρεπε να φύγω σχεδόν τρέχοντας, να προλάβω το λεωφορείο και μέσα σε μισή ώρα να πάω στην δουλειά για ένα ακόμα meeting με τον μάνατζερ και όλο το προσωπικό. Ήταν σχετικά σοβαρό. Είπαν για την δουλειά, πόσο καλά πήγαινει και πόσο καλύτερα θα πρέπει να πάει και το bottom line ήταν πως "περιμένω να σας βγει ο πάτος τους επόμενου μήνες" και που φυσικά για μένα σημαίνει δίπλο ξεκώλομα (πως εκφράζομαι πια ο επιστήμονας). Γιατί εκτός του ότι θα πρέπει να τρέχω σαν αυτά τα ραλάκια στην πλαστική πίστα που στήναμε στα πατώματα του δωματίου μας, μεταξύ των διαφόρων κτηρίων και να σερβίρω τον κάθε παπάρα που γουστάρει να τρώει το κοτόπουλο σαν σόλα παπουτσιού υπο την μουσική άρπας (γιατί αλλιώς δεν σου κατεβαίνει μπουκιά αν δεν ακούσεις μια λα ματζόρε με άρπα), θα πρέπει το πρωί να το "παίζω" και επιστήμονας. Να πηγαίνω στα διάφορα σεμινάρια (μην τυχών και πουν πως δεν συμμετάσχεις στις επιστημονικές δραστηριότητες του πανεπιστημίου και σε κακοχαρακτηρίσουν) , να διαβάζω κανένα επιστημονικό άρθρο (κάπου μεταξύ μπριζόλας βοδιού και φιλέτο ελαφιού γαρνιρισμένο με σως από κόκκινο κρασί και φρούτα του δάσους), να γράψω τέσσερα ακόμα κεφάλαια (μετά από δέκα ώρες ορθοστασία, ψεύτικα χαμόγελα προς τους πελάτες, μεταφορά δεκαπέντε τραπεζιών και τριακοσίων καρεκλών από το ένα κτήριο στο άλλο και τον ιδρώτα να τρέχει καταράκτης όταν σερβίρεις φαγητό) και να τρέχω spatial simulations και να κάνω spatial analysis με γεωγραφικά συστήματα πληροφοριών για να προσπαθώ να δω πια είναι η διαφορά στην παραγωγικότητα ενός είδους δέντρου και όλα αυτά γιατί; Για να είμαι δόκτωρ, να ψάχνω δουλειά στην Ευρώπη, να κάνω ετήσεις σε job agency και να πέρνουν τα στοιχεία μου κάθε database που υπάρχει στην Βρετανία, να περάσω κανα δυο συνεντεύξεις, να με απορρίψουν γιατί δεν έχω καλή γνώση προγραμματισμού (διάλεξα και μοντέλα την τρέλα μου), να την ψωνίσω και να γυρίσω Ελλάδα, να γλύφω τα αρ...ια κάθε δήθεν επιστήμονα που τρώει τα λεφτά της Ευρωπαϊκης ένωσης για να το παίξει μούρη στα πανελλήνια συνέδρια (όχι Ευρωπαϊκα ή διεθνή γιατί εκεί δεν τους γνωρίζει ούτε η μάνα τους), μπας και μου δώσει δουλειά, να πάρω μερικές ωρίτσες διδασκαλίας στο ΤΕΙ που έχω σπουδάσει και να τα πληρωθώ μετά απο τρία χρόνια ενώ ζω με δανεικά από τον πατέρα μου, και τελικά να τα παρατήσω όλα και να πάω φάω άσκοπα τον χρόνο μου σε ένα στρατό χασικλήδων και για μια πατρίδα που δεν μου επιτρέπει να υποβάλω έτηση για μόνιμη θέση σε ερευνητικό ίδρυμα επειδή δεν έχω πτυχίο "ανώτατου" εκπαιδευτικού συστήματος (τζάμπα δηλαδή ο κόπος).

Θα μου πείτε πως ίσως είναι φάση και τα βλέπω απλά τώρα σκούρα αλλά δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Είναι πραγματικότητα που την ζούν φίλοι και γνωστοί. Άνθρωποι που προσπαθούν να ξεχωρίσουν από το πλήθος. Κουβέντες ενός καθηγητή μου που με μάγεψαν και που δύσκολα βλέπω να γίνονται πραγματικότητα.

Η σοβαρότητα με κάνει να πεινάω!!!

Με αυτή την ατάκα ο ήρωας του αγαπημένου μου (μέχρι στιγμής) μάνγκα, Καπαμαρού με το όνομα, τα έχει πει όλα. Για όσους δεν γνωρίζουν, μάνγκα είναι γιαπωνέζικα καρτούν, ξέρετε...αυτά με τα ολοστρόγγυλα μάτια (βλέπε Κάντι Κάντι για τους παλιούς ή Πόκεμον για τους νεότερους). Με το συγκεκριμένο καρτούν έχω μεγαλώσει. Μία ήταν η απάντηση στην ερώτηση που πάντα μου έκαναν "Ξέρεις τον Καπαμαρού;"... ... ... ΜΑΑΑΚΑΡΟΝΑΔΑΑΑΑΑ!!!. Ο ήρωας είναι ένα αθώο χωριατόπαιδο αλλά εκπαιδευμένος ίνκα νίντζα από τον σκληρό αλλά με καλά αισθήματα παππού του. Όταν αυτός πεθαίνει ο Καπαμαρού πηγαίνει στο Τόκιο να ζήσει με μια παλιά καψούρα του παππού που είναι πρόεδος ενός σχολείου (Κινγιόκου). Εκεί η αθωότητα του και η απίστευτη όρεξη του πέφτουν στην εκμετάλλευση μιας μυστικής σχολικής οργάνωσης που καλλιεργούν ένα μακροχρόνιο μίσος με το αντίπαλο σχολείο των Ονγιόκου. Παράλληλα ερωτεύεται την εγγονή της προέδρου και ταυτόχρονα ψάχνει να βρει τον χαμένο για χρόνια παιδικό του φίλο Χαγιάτε που μεγάλωσαν μαζί στο βουνό κάτω από το αυστηρό και καταπιεστικό βλέμμα του παππού (Σαϊζο).

Ξεπερνώντας την άθλια μετάφραση που έκαναν στα ελληνικά (όχι απευθείας από τα γιαπωνέζικα, αλλά από τα γιαπωνέζικα στα αγγλικά και μετά στα ελληνικά...βλέπε "Θα σε χτυπήσω με την νυχτερίδα" δηλαδή "I will hit you with a bat"... ... bat = ρόπαλο = νυχτερίδα) και από το γεγονός πως για να αποδώσεις τον ποιητικό τρόπο έκφρασης των γιαπωνέζων χρείαζεται στα ελληνικά να επαναλαμβάνεις δύο, τρείς καμιά φορά και τέσσερις φορές την ίδια έκφραση, η υπόθεση με έχει καθηλώσει.

Έχω ταυτιστεί με τον ήρωα επειδή καταλαβαίνω πως νιώθει. Γιατί παρόλο που ορισμένοι γελούν με όλα τα παραπάνω και με το γεγονός πως είναι διαφορετική η κουλτούρα που εκφράζει χάνουν το βαθύτερο νόημα. Την εκμετάλλευση των και "καλά έξυπνων" ανθρώπων με αγνή και χωρίς κακία ψυχή και το πόσο σημαντικοί είναι οι παιδικοί μας φίλοι και οι εμπειρίες που ζούμε μαζί τους, που παρόλο που έχουμε μεγαλώσει και όλα έχουν γίνει παρελθόν προσπαθούμε απεγνωσμένα να αναζωπυρώσουμε εκείνη την φιλία, εκείνη την ξενιασιά και τις ωραίες στιγμές γιατί απλά αγαπάμε τους ανθρώπους που τα ζήσαμε όλα αυτά. Μα οι φίλοι μας τα έχουν ξεπεράσει όλα αυτά. Και αυτό πονάει.

Α!!! Και πάντα η σοβαρότητα μου φέρνει πέινα (να καλή ώρα!!! το στομάχι κάνει σαν κομπρεσέρ) και λατρεύω την ΜΑΑΑΚΑΑΑΡΟΝΑΑΔΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!

Η εξυπνάδα στην κατασκοπεία: Μύθος ή πραγματικότητα

Είναι μία η ώρα το βράδυ, η τηλεόραση παίζει στο βάθος μια ταινία με
την σαν νιαούρισμα φωνή της Melani Griffith να τρυπά τα τύμπανα μου και
η μουσική στο background να υποδηλώνει πως ο φόνος έρχεται όπου
να'ναι. Τα μάτια μου έχουν γίνει τετράγωνα από τις ατελείωτες ώρες
στον υπολογιστή και την βλαμένη την C++ να μου πετάει το εντελώς
εκνευριστικό και τελείως αγχωτικό μήνυμα "fatal error". Άραγε πόσο
fatal λέτε να είναι; Την βγάζω την βραδιά ναί ή όχι; Τέλος πάντων.
Κάπου μεταξύ λοιπόν της σκύλας και της χάριβδης μου ήρθε ένα ερώτημα
που πάντα βασάνιζε το μυαλό μου και όλο απάντηση δεν μπορώ να βρω...

Τελικά οι κατάσκοποι είναι τελείως χαζοί ή απλά πολύ έξυπνοι που το
παίζουν χαζοί για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια; Και όλα αυτά γιατί
σήμερα που περίμενα μέσα στο κρύο ακούω τρείς τυπάδες που συζητούσαν
για ένα γνωστό τους ότι έχει πάει σε ένα συνέδριο κατασκοπίας.
ΑΑΑΑ????? Ακριβώς αυτό είπα και εγώ. Και αναρωτιέμαι ο άν8ρωπος μέσα
στην πολύ θολούρα μου. Κατάσκοποι που κάνουν συνέδρια, έχουν
ιστοσελίδες, στέλνουν σύμβουλους σε χολυγουντιανές ταινίες για να
γίνονται πιο αληθοφανείς βρε μπας και μας μπαζώνουν το μυαλό με
μαλακίες για να πιστεύουμε πως μας παρακολουθούν με ένα τρόπο ενώ στην
πραγματικότητα μας παρακολουθούν με κάποιο άλλο είνα είναι τελείως
χαζοι;

Εσείς τι λέτε;

Πόσο μπορεί να πληγωθεί κάποιος από μία γυναίκα;

Δυστυχώς η ζωή δεν είναι χολυγουντιανή ταινία όπου όλα έχουν happy ending. Και ούτε οι σχέσεις μεταξύ άντρας και γυναίκας πάντα καταλήγουν με το ερωτευμένο ζεύγος να φεύγει στο ηλιοβασίλεμα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Στην περίπτωση του φίλου μου υπήρξε ακριβώς το αντίθετο. Η σχέση τερματίστηκε (για πολλούς και διάφορους λόγους) μα τα προβλήματα αρχίσαν από τότε. Και από τότε ένα είναι το ερώτημα που πάντα με βασανίζει...ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ;

Γιατί άνθρωπος χωρίς κακία, χωρίς μοχθηρία που αγαπάει και σέβεται τους πάντες, να τρώει τέτοια βαριά μαχαιριά και να αφήνεται σημαδεμένος για την υπόλοιπη του ζωή. Γιατί ένας άνθρωπος ευγενικός και μετρημένος να του φέρονται με τόση αγένεια. Γιατί ένας έξυπνος άνθρωπος, μια διάνεια, ένας άνθρωπος "είδωλο" και "πρότυπο" επιστήμονα για μένα και ανθρώπου που αξίζει πραγματικά να λέγεται επιστήμονας, να καταλήξει να περιφέρεται από ιατρείο σε φαρμακείο, γεμίζοντας τις φλέβες του με ψυχοφάρμακα. Γιατί ο άνθρωπος που αγαπώ σαν αδερφό μου να ταλαιπωρείται στην ζωή και να έχει χάσει τόσο άδικα το δικαίωμα στην ευτυχία, όταν εγώ έχω τόση. Γιατί ένας καλός άνθρωπος που έχει χάσει από νεαρός την πατρική στοργή και αγάπη και να πρέπει να καταξιωθεί στην ζωή μόνος δίχως την συμβουλή και την συνπαράσταση του πατέρα, να έχει χάσει την ελπίδα στον άνθρωπο. Γιατί να μην είμαι μαζί του να του συμπαρασταθώ με την όση φιλία μπορώ να του δώσω.

Γιατί πολύ απλά ορισμένοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί για τον κόσμο αυτό.

Μουσική και όνειρα

Εκτός από επιστήμονας (αν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου έτσι) είμαι και μουσικός (τρομάρα μου!!). Πού και πού το γρατζουνάμε και λαλάει το καημένο το μπουζουκάκι. Έτσι για να φεύγουν τα μεράκια και τα προβλήματα. Κάτι σαν ναρκωτικό δηλαδή αλλά χωρίς τις επιβλαβείς επιπτώσεις. Το αντίθετο μάλιστα. Κάθε φορά που παίζω είναι σαν να ξεκουράζομαι, σαν να δημιουργώ ένα τοίχο γύρο μου και να αφήνω όλα όσα με προβληματίζουν από έξω. Έχω την ικανότητα όταν παίζω να μην σκέφτομαι ή ακόμα όταν σκέφτομαι να βρίσκομαι μόνο σε ευχάριστες στιγμές της ζωής μου. Ξαναζώ ωραίες στιγμές ή ακόμα δημιουργώ καινούργιες, δικές μου, με ανθρώπους που αγαπώ και ξέρω πως με αγαπούν. Μαζί περνάμε καλά, πίνουμε τα τσιπουράκια μας, τρώμε τα μεζεδάκια μας σε κάποια ωραία ταβερνούλα (γιατί είμαστε και μερακλίδες τρομάρα μας) και τραγουδάμε για να περνάμε καλα. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να τελειώσει το τραγούδι. Και μετά βρίσκομαι πάλι εδώ. Στο χωροχρόνο του άγχους και της βιασύνης της ζωής. Της επιστήμης και των προβλημάτων που φέρουν τα άσκοπα και ανόητα διδακτορικά.

Βέβαια όταν αρχίζεις να ασχολήσε με την μουσική αρχίζει μέσα σου να μεγαλώνει και το μικρόβιο. Ποιο μικρόβιο; Μα φυσικά της παράστασης. Κάνεις τα όνειρα να συμμετάσχεις σε μεγάλες συναυλίες με εκατοντάδες άτομα να τραγουδούν μαζί σου και να περνούν καλά. Κάνεις όνειρα πως μια μέρα θα καταφέρεις να δημιουργήσεις, να καλλιεργήσεις την ψυχή σου και να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου μέσα από τις νότες. Και προσπαθείς, γράφεις τραγούδια, γράφεις στίχους και κάνεις όνειρα...κάνεις όνειρα που ξέρεις μέσα σου πως δύσκολα θα γίνουν αλήθεια. Και όμως έχεις ξεφύγει πλέον από το χώρο του δωματίου σου, το χώρο που είσαι ένας πιτσιρικάς που απλά γουστάρει να γρατζουνάει ένα οργανάκι γιατί το απλά το "γουστάρει". Τα πράγματα ξεφεύγουν από μόνα τους. Μεγαλώνουν γιατί τα όνειρα σου μεγαλώνουν.

Και έτσι ήρθε η στιγμή που το πήρα απόφαση. Θα παίξω μουσική με φίλους, για φίλους . Ξεκινήσαμε σαν πλάκα και όμως έγινε σοβαρό. Ήμασταν γεμάτοι το ίδιο πάθος και τα ίδια όνειρα. Νιώθαμε το ίδιο πράγμα μέσα μας. Διάτωντες αστέρες που πέφτουν από τον ουρανό να συναντήσουν την πραγματικότητα και να δημιουργήσουν. Ανδρομεδίδες οι εμπειρίες μας και οι όμορφες στιγμές. Και όμως ο δρόμος μου δεν ήθελε να ήμουν εκεί. Κράτησε για λίγο μα οι εμπειρίες έχουν χαράξει την περαιτέρω πορεία μου. Νέος αέρας φύσηξε και όλα γκρεμίστηκαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Το νέο πάθος, το νέο πρόσωπο μου, το σοβαρό βγήκε στην επιφάνεια. Ήθελα να γίνω "επιστήμων". Ήθελα να μάθω, να κάνω κάτι το διαφορετικό. Και έγινα κάτι το διαφορετικό. Γέμισα γνώσεις, εμπειρίες, άγχος, στεναχώριες, σκέψεις για το μέλλον και τι;;;; Έχασα τα όνειρα. Έχασα το πάθος.

Με τον χρόνο αλλάζει ο άνθρωπος. Όσο προχωράει μπροστά κοιτάζει περισσότερο προς τα πίσω. Το έκανα και εγώ, μα αυτό που με τρομάζει είναι πως όταν κοιτάζω πίσω διαπιστώνω πως τίποτα δεν μπορεί να ξαναέρθει. Ταυτόχρονα όμως αρχίζω να νιώθω το πάθος, την επιθυμία να δημιουργήσω και να γίνω αυτό το ξένοιαστο, το αγνό, με το ίδιο πάθος για την μουσική. Άρχισα να δημιουργώ, να φτιάχνω την δική μου μουσική και να προσπαθώ να φέρω την διασκέδαση στον κόσμο. Μα ούτε και αυτό μου είναι αρκετό. Γιατί λείπουν από κοντά μου οι άνθρωποι που μοιράστηκαν τα όνειρα τους μαζί μου.

Οι εμπειρίες σε κάνουν να εκτιμήσεις αυτό που έχασες και να επιδιώξεις αυτό που ποθείς.

Υπάρχει θεός;

Στο ατελείωτο debate για το αν υπάρχει θεός και αν η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει τα πάντα, σήμερα διάβασα μια από αυτές της ιστορίες που δεν ξέρεις αν είναι αλήθεια ή ψέμα, αλλά κάπου βαθιά μέσα σου θα το ήθελες πολυ να είναι αλήθεια.

Did God create evil?

Η ιστορία αναφέρεται στον άνθρωπο που οι ιδέες του έκανε την επιστήμη θρησκεία και την αμφισβήτηση της ύπαρξης του θεού ευαγγέλιο. Ο ίδιος βέβαια στην επιστήμη του πότε δεν υποστηρίξε οτι δεν υπάρχει Θεός. Ούτε και ο Δαρβίνος άλλωστε. Παρόλα αυτά οι θεωρίες και οι ιδέες ενός μεγάςλου επιστήμονα χρησιμοποιούνται ως όπλα για ένα "πόλεμο" ή για να "ανοίξουν" τα μάτια σε όσους πιστεύουν πως υπάρχει θεός. Και αυτόι οι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους επιστήμονες. Αλλά πως μπορεί κανείς να πιστέψει έναν "επιστήμονα" που υποστηρίζει χωρίς ακράδαντες στοιχεία και χωρίς δεδομένα οτι δεν υπάρχει θεός, παραβιάζοντας ίσως τον βασικότερο κανόνα που χαρακτηρίζει ένας επιστήμονα. Δεν είσαι απόλυτος για τίποτα μέχρι να έχεις αποδείξεις που να υποστηρίζουν τις απόψεις σου. Μπορείς σαν νοήμων άνθρωπος (είναι άλλωστε και η δεύτερη αρχή του καλού επιστήμονα) να έχεις γνώμη και θεωρίες που να μην ακολουθούν τα όσα μέχρι τώρα άλλοι πιστεύουν, και να της υποστηρίζεις με όλο σου το πάθος. Αλλά πιστεύω πως επιστήμων είναι αυτός που δεν δέχεται απόλυτα την ύπαρξη ή την μή ύπαρξη του θεού.

Συμβουλή προς φίλους!

Στεναχωριέμαι όταν βλέπω φίλους μου να έχουν μια ζωή γεμάτη στεναχώριες και άγχος όχι εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων αλλά λόγο πράξεων από ανθρώπους που έχουν μέγα κάλο στον εγκέφαλο. Συναναστρέφεσαι με κάποιους ανθρώπους που πιστεύεις πως είναι εντάξει, γιατί περνάτε γαμάτα μαζί στο σπίτι, στην δουλειά, στην σχολή, στο καφενείο ή ακόμα και στο κρεβάτι. Αλλά δεν περιμένεις ποτέ πως κρύβουν ένα όφη μέσα τους (όχι αυτόν της Κρήτης...τον άλλον...τον μοχθηρό) ως σαν το παλαμάρι του βαρκάρι. Και αυτό γιατί είσαι καλός άνθρωπος... Πιστεύεις ακόμα στον άνθρωπο και στην καλοσύνη.

ΞΥΠΝΑ ΡΕ... Πρόσεχε ποιον εμπιστεύεσαι και μην είσαι αμέσως τόσο ανοιχτός σε όλους όσους σου κάνουν τον καλό. Γίνε λίγο καχύποπτος και πάνω από όλα μην δίνεις σημασία τι σου λένε ακόμα και αν σου κάνουν τον φίλο. Γιατί είναι καιρός να σκεφτείς τον εαυτό σου και τον άνθρωπο που αγαπάς.

Ψέμα ή πραγματικότητα;

Πέρασε καιρός από τότε που ένιωσα τον εαυτό μου να διασκεδάζει. Πέρασε καιρός από τότε που ήμουν αυθεντικός και πραγματικός. Φθάρθηκα μέσα στο ψέμα, την άγνοια, την προδοσία και την υποκρισία. Αλλοιώθηκα από το πέρασμα της χρόνιας και σκληρής πραγματικότητας που περιστοιχίζουν τα πλαστικά όνειρά μας. Την ψεύτικη ζωή που καταφέραμε να χτίσουμε όπως άλλοι μας έχουν υποδείξει και όχι όπως πραγματικά το νιώθει η καρδιά μας.

Πέρασα από την αφάνεια στο σκοτάδι. Από το μίσος στην απάθεια, απο την υποκρισία στη αδιαφορία. Πορευόμαι μόνος. Μακριά από την πραγματικότητα της δημιουργικής ζωής. Το κουκούλι που έχουμε φιτάξει είναι γεμάτο απο ψεύτικους αστέρες που υποδύονται ένα κρυστάλλινο, εύθραυστο ενδιαφέρον για τον συνάδελφο, για τον συνάνθρωπο, για τον φτωχό που ζει έξω απο το σπίτι σου, για τον νηστικό που χτυπάει την πόρτα σου για λίγο ζεστό φαι και λίγο ενδιαφέρον από μια ματιά σου.

Μα τί είναι καλύτερο; Μία ζωή σε ένα πραγματικό σκληρό κόσμο με πείνα, φτώχια και κακουχία ή μήπως ένα κρυστάλλινο, πλασματικό και αναληθές κόσμο γεμάτο μίσος, ειρωνία, αδιαφορία, κοροϊδία και ένα ήλιθιο κάλπικο ενδιαφέρον που συμπληρώνει την «πιασάδικη» και περισταστιακά διασκεδαστική καθημερινότητα.

Ξύπνα! Κοίτα γύρω σου. Ο κόσμος πονάει. Ο κόσμος πεινάει. Ο κόσμος αδιαφορεί.

Ο άνθρωπος φωνάζει αλλά ο άνθρωπος κλείνει τα αυτιά, κλείνει τα μάτια και παίρνοντας το ναρκωτικό της λήθης βυθίζεται σε βαθειά έκσταση πλάθωντας την δική του πραγματικότητα.

Και πότε ανακαλύπτεις πως σε έχουν χεσμένο

Πρίν ενάμιση χρόνο αν με ρωτούσατε τι είναι blog θα κοιτούσα σαν τον χάνο. Το βλέμα του Βούδα δηλαδή. Αλλά σήμερα το πήρα απόφαση και είπα να ξεκινήσω να γράφω. Όχι γιατί ξαφνικά ανακάλυψα το συγραφικό μου ταλέντο, ούτε γιατί απλά όλοι οι φίλοι μου, μέχρι και η κοπέλα μου δηλαδή ζουν στον πυρετό του blog. Απλά γιατί τώρα κατάλαβα πως με έχουν χεσμένο.


Και εξηγώ... Δεν με πειράζει που δεν με αναφέρουν στα διάφορα blog, δεν με πειράζει που δεν έχω γίνει διάσημος μουσικός ή τραγουδιστής και τα κοριτσάκια δεν σκίζουν τα μπλουζάκια τους για την "ομορφιά" μου. Αλλά όταν μετά από τέσσερα χρόνια και 14.000 λίρες πιστεύεις πως είσαι κάτι σε αυτό τον γαμημένο χώρο της δήθεν επιστημοσύνης και πως τουλάχιστο περιμένεις να σε συμπεριλαμβάνουν στην πανεπιστημιακή οικογένεια, ψάχνεις την ιστοσελίδα του πανεπιστημίου που υποστηρίζει την έρευνα σου και που είσαι; ... ... ... Πουθενά.


Και άντε θα μου πεις καλά ... δεν έχω κάνει την ανακάλυψη που θα σώσει τον πλανήτη απο το global warming, και ας πιστεύουν οι Αμερικανοί πολιτικοί πως δεν υπάρχει και πως είναι προπαγάνδα των κομμουνιστών. Ούτε έχω ανακαλύψει το φάρμακο κατά του καρκίνου και του aids για να με έχουν στην πρώτη σελίδα. Αλλά ρε πούστη μου ούτε το ονομά μου με link για το email μου δεν έχουν. Ούτε ο ίδιος ο επόπτης καθηγητής μου, ο άνθρωπος που υποτίθεται βάζει το όνομα του δίπλα από το δικό μου υποστηρίζοντας την έρευνα μου δεν έχει ούτε ένα σημείο που να αναφέρεται στην ερευνά μου. Και αυτό που με πειράζει περισσότερο δεν είναι πως δεν γίνεται γνωστή στο ευρύτερο κοινό η άσκοπη, ανόητη και ηλίθια έρευνα μου. Είναι που ένας οργανισμός σαν το πανεπιστήμιο του Εδιβούργου παρόλο που τα έχεις σκάσει χοντρά διαπιστώνεις πως σε έχει χεσμένο...